W 1918 r. Władysław Konopczyński, wydał swoją monografię pt. „Liberum veto”. Praca zawierała syntezę myśli na temat parlamentaryzmu polskiego, ukształtowaną przez tzw. „krakowską szkołę historyczną”. Traktowała sejm polski, a co za tym idzie, cały ustrój oparty na wolnościach szlacheckich jako kuriozum i anomalię, zaś instytucje prawne, w tym szlacheckie ius vetandi jako przyczynę późniejszej katastrofy Rzeczpospolitej. Stanowisko przedstawione przez Konopczyńskiego przed niemal wiekiem, tak mocno wrosło w świadomość nie tylko polskiej historiografii, ale i ogółu społeczeństwa, że przyjęto za pewnik, nie wgłębiając się w genezę i przyczyny, że liberum veto było jednym z głównych przyczyn upadku państwa polsko-litewskiego. Dopiero ostatnie badania historyków nieco rewidują surową postawę potępienia polskiego ius vetandi. Należy zaznaczyć, że do chwili obecnej problem zrywania sejmów nie doczekał si ę kolejnej monografii uwzględniającej współczesny stan badań. O ile stanowisko Konopczyńskiego może się obronić jeśli chodzi o przedstawienie XVIII w., na który autor kładzie z decydowany nacisk w swojej rozprawie, o tyle druga połowa XVII w. jest traktowana wybiórczo i ogólnikowo. Stąd przedmiotem niniejszej rozprawy stały się zapatrywania i oceny wobec zerwanych sejmów w czas ach panowania Jana II Kazimierza Wazy, Michała Korybuta Wiśniowieckiego oraz Jana III Sobieskiego.