„Pozwól mi wrócić”, trzecia już pozycja autorstwa B.A. Paris, to opowieść o dobrej i złej stronie ludzkiej natury, całym spektrum uczuć i postaw, jakie może w sobie pomieścić, podobnie jak symboliczne dla książki matrioszki, tworzące całość z wielu elementów. O tym, jak wrażliwym i jednocześnie okrutnym potrafi być człowiek, że raz może kochać szaleńczo i bezkompromisowo, a kiedy indziej trwać przy kimś z przyzwyczajenia i wygody. Wreszcie o tym, że zranieni w miłości czasem sami potrafimy już tylko ranić, a przeszłość, którą chcielibyśmy wymazać, nie pozwala o sobie zapomnieć i wciąż powraca ze zdwojoną siłą.

Tak jest w przypadku Finna, który w jednej chwili traci ukochaną, po czym przez lata jest przekonany, że już się nie spotkają. Chce oddzielić przeszłość grubą kreską, zacząć nowe życie, ale czy wiążąc się z siostrą zaginionej, ma na to szansę? I czy rzeczywiście tego chce, skoro wchodzi w relację, której punktem wyjścia jest pamięć o Layli? Gdy wszystko wskazuje na to, że sukces jest bliski, a wspomnienia dawnej miłości blakną, ktoś burzy ich spokój i daje znać, że nigdy nie pozwoli im o niej zapomnieć. Albo ona sama nie pozwoli o sobie zapomnieć… Na jaw wychodzą kłamstwa, które w zupełnie innym świetle stawiają okoliczności zaginięcia sprzed lat, wpędzają głównego bohatera w obsesję, której finał jest tragiczny. Nie może być inaczej, prawda tak konsekwentnie wypierana musi kiedyś ujrzeć światło dzienne.

Jest to chwytliwa historia, a jednak przez większą jej część drepczemy w miejscu w oczekiwaniu na zwroty akcji. Postać Finna jest dość nierówna: w momentach najwyższego napięcia udaje mu się zachować względny spokój i trzeźwo ocenić sytuację, by po chwili poddać się przeczuciom i postąpić wbrew logice. Dwutorowa narracja, która prawdopodobnie miała zdynamizować akcję, nieco ją rozwleka, powtarza to, co czytelnik już wie, albo potwierdza to, czego się domyśla. Jest to wprawdzie dobrze pomyślana historia, z potencjałem, ale zręczniej skonstruowana mogłaby stać się świetnym thrillerem.

Monika Kurek