Dawno nie czytałem tak okrutnej grafomanii. Szmira najgorsza, bo udająca, że szmirą nie jest. Nic tak nie odstręcza od utworu literackiego jak nadmierna pretensjonalność. To jedyna rzecz, której nie brak w tej książce. Sięgnąłem po nią zwiedziony taką notką na okładce: „niezwykła opowieść o kobiecym trudzie wyłaniania się z niebytu i odkrywaniu własnej tożsamości poprzez twórczość.” Brzmi nieźle. Ale to tylko teoria, bo w praktyce otrzymujemy coś, co boleśnie przeczy powyższemu pięknemu założeniu. I wcale nie chodzi o to, że autorka nie jest pierwszą, która wykorzystuje motyw fikcyjnej postaci świadomej swej fikcyjności. Bo prawdziwych mistrzów literatury poznaje się po tym, że potrafią wziąć na warsztat ograny patent i przekuć go na najprawdziwsze złoto. Tutaj mamy rzecz odwrotną: autorka bierze się za bardzo nośny koncept i... kuje z niego najlichszy szmelc. Powstaje coś, co z jednej strony jest banalnym romansidłem, a z drugiej czuć jakieś rozpaczliwe usiłowania autorki, by wznieść się ponad przeciętność. Usiłowania bardzo nieudane. I wychodzi z tego jakaś harlekinopodobna historyjka przyprawiona szczytą pseudopozytywnej filozofii od Paulo Coelho. I te drewniane dialogi żywcem wzięte z tasiemcowych straszydeł typu M jak miłość czy inny Klan. Zaś tragiczny finał jest tu wręcz niestosowny, niewłaściwy. Bardzo brzydki kontrast. Natomiast zupełnie nie rozumiem zachwytów nad tym gniotem: 6 osób dało dychę „dziełu” pani Chudzikowskiej. Ludziska, opamiętajta się! Gdzie tu surrealistyczna czarna komedia, gdzie Murakami w spódnicy?(Nie wiem jak Haruki przełknie taką zniewagę.)
Coś strasznego. Oddać do biblioteki i zapomnieć.

Dawno nie czytałem tak okrutnej grafomanii. Szmira najgorsza, bo udająca, że szmirą nie jest. Nic tak nie odstręcza od utworu literackiego jak nadmierna pretensjonalność. To jedyna rzecz, której nie brak w tej książce. Sięgnąłem po nią zwiedziony taką notką na okładce: „niezwykła opowieść o kobiecym trudzie wyłaniania się z niebytu i odkrywaniu własnej tożsamości poprzez...