Jestem totalnie zniesmaczona tą książką!
Jest STRASZNA!!!
Nie dlatego bynajmniej, że jest nieprawdziwa bo zachowania tytułowego braciszka, dziecka z niskofunkcjonującym ASD jak również Patryka z Zespołem Aspergera są jak najbardziej prawdziwe. Ale już sposób podejścia całej reszty "towarzystwa" jest absolutnie beznadziejny.
To co najbardziej mnie bulwersuje w literaturze na temat autyzmu jest przedstawianie tego zaburzenia jako jednostki genetycznej (siostra bohatera wierzy ze gdyby byla z nim bliźniakiem jednojajowym to na pewno miałaby tez autyzm co jest wierutną bzdurą bo sama znam przykłady bliźniąt z których tylko jedno ma autyzm a drugie jest zupelnie neurotypwe!), z którą nic się nie da zrobić a każde zachowanie dziecka (od ciągłego płaczu w okresie niemowlęcym, przez kłopoty ze snem, z układem trawiennym , infekcjami po pryszcz na tyłku) są przypisywane autyzmowi. I tylko determinacja rodziców a nie ślepa wiara psychoterapeutom i lekarzom doprowadza często do niesamowitej poprawy w funkcjonowaniu a nawet do zupełnej utraty pierwotnej diagnozy. W tej książce poznajemy bohatera już jako 14 -letniego, bardzo zaburzonego chłopca, stanowiącego realne zagrożenie dla otoczenia i wykańczającego rodzinę ale retrospektywne fragmenty pozwalają wysnuć wniosek że nikt nigdy nie próbował mu naprawdę pomóc. Bo być może gdyby tak się stało życie całej tej rodziny mogłoby zupełnie inaczej wyglądać.
Książka powinna być przestrogą dla wszystkich rodziców dzieci z autyzmem i skłonić do samodzielnego myślenia i walki o dziecko, a nie poddawania się wszechobecnemu wśród terapeutów fatalizmowi.Na szczęście w medycynie coraz częściej pzrebija się do świadomości jak bardzo objawy autystyczne mogą być spowodowane różnymi jednostkami chorobowymi które można z powodzeniem leczyć przywracając te dzieci do całkowitego zdrowia lub przynajmniej diametralnej poprawy ich stanu zdrowia i funkcjonowania.
W "Krzycz po cichu braciszku" na okładce czytamy, że będzie to pełna ciepła i humoru (sic!) lektura... No to mógł jedynie napisać zupełny ignorant w tym temacie i ktoś kto nie ma zielonego pojęcia na czym polega życie rodzin z dzieckiem autystycznym. Ta książka jest stuprocentowo smutna i nawet te fragmenty, które wywołują uśmiech to jest to gorzki śmiech, śmiech przez łzy...
Nie mam zielonego pojęcia dlaczego książka zdobyła tyle nagród, a już najbardziej irracjonalna jest Nagroda Nauczycieli bo w książce tej przedstawieni są oni jako banda kompletnych ignorantów, którzy mając w klasie ucznia z Zespołem Aspergera potrafią z niego kpić lub obrażać się na niego ? Brak tutaj zupełnie empatii i jakiegokolwiek wsparcia od osób, które właśnie takie wsparcie zapewnić powinny.
Ale kiedy widzę, że publikacji patronuje JiM, fundacja od której jako matka dziecka z autyzmem trzymam się jak najbardziej z daleka to wszystko staje się jasne :/
Najchętniej nie dałabym tej książce żadnej gwiazdki ale jedna ma w opisie "beznadziejna" więc z pełnym przekonaniem taką ocenę wystawiam bo ta książka taka właśnie jest!!!

Jestem totalnie zniesmaczona tą książką!
Jest STRASZNA!!!
Nie dlatego bynajmniej, że jest nieprawdziwa bo zachowania tytułowego braciszka, dziecka z niskofunkcjonującym ASD jak również Patryka z Zespołem Aspergera są jak najbardziej prawdziwe. Ale już sposób podejścia całej reszty "towarzystwa" jest absolutnie beznadziejny.
To co najbardziej mnie bulwersuje w literaturze...