Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„𝑪𝒉𝒄𝒊𝒂ł𝒂𝒎 𝒕𝒚𝒍𝒌𝒐 𝒐𝒅𝒍𝒆𝒄𝒊𝒆𝒄́, 𝒛𝒂𝒑𝒐𝒎𝒏𝒊𝒆𝒄́. 𝒁𝒂𝒌𝒓𝒚𝒄́ 𝒔𝒏𝒚 𝒊𝒏𝒏𝒚𝒎𝒊 𝒔𝒏𝒂𝒎𝒊. 𝑻𝒚𝒎𝒊 𝒐𝒔𝒊𝒂̨𝒈𝒂𝒍𝒏𝒚𝒎𝒊. 𝑻𝒓𝒖𝒅𝒏𝒐 𝒑𝒐𝒘𝒊𝒆𝒅𝒛𝒊𝒆𝒄́, 𝒌𝒕𝒐́𝒓𝒆 𝒃𝒚ł𝒚 𝒓𝒆𝒂𝒍𝒏𝒊𝒆𝒋𝒔𝒛𝒆.” Dawno dawno temu, kiedy byłam w szkole podstawowej, pamiętam swoje częste wizyty w bibliotece. Prócz lektur czy książek typowych dla podlotków, najbardziej rozchwytywany i wiecznie wypożyczony był Pamiętnik Narkomanki. Kiedy w końcu udało mi się go przeczytać, pamiętam swój zachwyt. Tylko wtedy nie zdawałam sobie sprawy o czym tak naprawdę czytam. Jakie realne niebezpieczeństwo istnieje nawet po jednej głupiej próbie. Gdy zobaczyłam ten tytuł u @kochajac_ksiazki od razu przypomniały mi się tamte dni. Wiedziałam, że nie przejdę obojętnie. Z tą różnicą, że teraz czytam podobną książkę jako dorosła osoba. To krótka historia, ale naszpikowana smutną życiową prawdą, wyborami, cierpieniem i miłością. Ukazująca jak często niespełnione ambicje rodziców mają przełożenie na czas dorastania ich dzieci. Niecałe 200 stron, a potrafi przypomnieć Ci, że wcale nie obrałeś złej drogi w życiu. Uzależnienie to uzależnienie, śmiało mogę przyznać, że i mnie dopadło jeśli chodzi na przykład o social media. Po historii Alicji stwierdzam jednak, że zdecydowanie nie jest ono aż tak złe. Nie balansuję na granicy życia i śmierci. Przeczytajcie tę historię. Nie zajmie ona dużo czasu, a wypełni Was dziwnym wrażeniem. Wrażeniem, że mamy dobre życie, beż żadnej łatki i obawą… że cokolwiek wróci. Ta książka stała na półce „Nastolatka”, ale jak dla mnie to lektura dla każdego. W każdym wieku i... nie tykajcie narkotyków, bo zmiotą Was z planszy.