Śmierć Ottona III zniweczyła wszelkie marzenia i nadzieje na utworzenie wielkiego imperium chrześcijańskiego pod panowaniem cesarza rzymskiego. Bolesław nie porzucił do końca tych planów; śmierć pomysłodawcy tej idei stała się dla niego przyczynkiem do rozpoczęcia szeroko zakrojonych działań, które mogły owe wielkie plany ziścić. Tak zaczęła się wojna.

Najpierw Bolesław zajął Pragę czeską, potem dokonał najazdu na kraj Głomaczów; wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku, ale lud praski powoli miał dość zwierzchnictwa polskiego księcia i niestety Pragę trzeba było porzucić, zwłaszcza gdy pod jej murami stały niemal o krok wojska Henryka.

Tak jak i w poprzednich częściach powieści, tak i w tej autor wprowadza nas w codzienne życie zwykłych ludzi, przybliża czytelnikowi ich losy. Wielu znajdziemy tu bohaterów, ciekawych i wyjątkowych; ich losy niekiedy wzbudzają więcej emocji, niż losy księstwa, ich dzieje splatają się ze sobą, przecinają się ich drogi, a wszyscy razem tworzą oni historię.

Szczególną zaletą tej książki jest to, że wszystko dzieje się w niej blisko człowieka; w obejściu, w grodzie, w nieprzebytej puszczy, na leśnych duktach czy polnych traktach. Poznajemy myśli, uczucia, rozterki i marzenia bohaterów, ich tęsknoty i rozczarowania, bierzemy udział w licznych ucztach, pijaństwie, ale i w bitwach; słyszymy pijackie śpiewy, wrzaski, ale też słyszymy świst strzał, brzęk mieczy, rżenie koni, krzyk ranionych, widzimy śmierć wojów. Zauroczona jestem kunsztem literackim Gołubiewa, jego pięknym językiem i znajomością tamtego okresu historii Polski.

Śmierć Ottona III zniweczyła wszelkie marzenia i nadzieje na utworzenie wielkiego imperium chrześcijańskiego pod panowaniem cesarza rzymskiego. Bolesław nie porzucił do końca tych planów; śmierć pomysłodawcy tej idei stała się dla niego przyczynkiem do rozpoczęcia szeroko zakrojonych działań, które mogły owe wielkie plany ziścić. Tak zaczęła się wojna.

Najpierw Bolesław...