Niesamowita, piękna, budująca i bardzo ciekawa historia o tym, jak przedziwnie i zaskakująco może potoczyć się życie. Życie pochodzącej z małej wioski niewidomej autorki, która jako młoda dziewczyna wyjechała do Bangalore, by tam zostać wolontariuszką i przez kilka lat uczyć indyjskie niewidome dzieci. Oraz życie wyrzuconego na śmietnik wcześniaka, niewidomej i prawie całkiem głuchej dziewczynki, która mając rok ważyła cztery kilogramy i nie było z nią żadnego kontaktu.
Wanda Wajda pisze o sobie, o swojej rodzinie, o miejscu z którego pochodzi, o podwarszawskich Laskach, o Indiach, o Warszawie, i o życiu ze Scholą, którą dzięki swojej ogromnej determinacji udało się jej adoptować i wychowywać, leczyć oraz rehabilitować w Polsce. Złość bierze na wszystkie urzędy (zarówno indyjskie, jak i polskie), urzędników, procedury (lub, co gorsza, ich brak), prawo, sędziów... i na to, co autorka musiała przejść, żeby wreszcie stać się prawnym opiekunem niechcianego, niewidomego i głuchego dziecka. Z drugiej strony wzrusza bezinteresowna pomoc zarówno bliskich, jak i obcych ludzi.
Dziś Schola jest już dorosła, choć nadal jak dziecko. Ale chodzi, biega, pływa, potrafi samodzielnie zjeść, ubrać się, można się z nią porozumieć. Zawdzięcza to wszystko sile i mocy swojej adopcyjnej mamy, która sama będąc osobą niepełnosprawną, zdecydowała się na wzięcie odpowiedzialności za tak bardzo dotknięte przez los dziecko.
Książka literacko nie jest wybitna, natomiast co do samej opowieści... daje do myślenia i może sprawić, że skończymy lekturę jako lepsi ludzie. Choćby dlatego warto ją przeczytać!
Wielki szacunek i podziw dla Pani Wandy.
Powtórzę: piękna i budująca historia. Zatrzymajmy się przy niej i spójrzmy trochę inaczej na to co mamy, na samych siebie i na świat wokół nas.

Niesamowita, piękna, budująca i bardzo ciekawa historia o tym, jak przedziwnie i zaskakująco może potoczyć się życie. Życie pochodzącej z małej wioski niewidomej autorki, która jako młoda dziewczyna wyjechała do Bangalore, by tam zostać wolontariuszką i przez kilka lat uczyć indyjskie niewidome dzieci. Oraz życie wyrzuconego na śmietnik wcześniaka, niewidomej i prawie...