Pozwólcie, że opowiem Wam o Anicie.

Anita jest wyjątkowa. Wprawdzie na pierwszy rzut oka niczym się nie wyróżnia - ma ręce, nos, oczy i całą resztę, jak każdy człowiek. Ma też głowę pełną myśli i emocji. I właśnie to, jakie myśli i wydarzenia jej towarzyszą, czynią ją niezwykłą. Osobiście muszę przyznać, że uwielbiam Anitę. Wyściskałabym ją najmocniej, jak umiem, bo Anita podczas lektury 'Ćmy' stała mi się strasznie bliska.

Tylko jej ręce, nos, oczy i ramiona, w które dałabym się złapać, są ze słów. Anita to książkowe najmłodsze dziecko Ewy Cielesz. I nie da się, nie da się jej nie kochać.

Zresztą, co tu ukrywać - każdy bohater 'Pochyłego nieba' wzbudza sporą dawkę emocji. I nikt nie jest biały, nikt nie jest czarny - to ludzie pełni barw, zachowań, nawyków. Zwykli niezwykli.

Lektura pierwszej części cyklu 'Pochyłego nieba' składała się z momentów całkowitego odsuwania codzienności. Intensywnego przeżywania życia coraz bliższych mi osób.
Akcja głównie dzieje się we Wrocławiu, w czasach stanu wojennego. We Wrocławiu, z którego jestem i w którym mieszkam. We Wrocławiu, którego kamienice i zakamarki wyraźnie rysowały się przed moimi oczami, jakby składane z poszczególnych liter na książkowym papierze.

Chodzę teraz ulicami, którymi jeszcze niedawno spacerowałyśmy wspólnie z Anitą. Myślę o tych wszystkich wydarzeniach, jakie wtedy nas spotkały i mam wrażenie, jakby były już całkiem moimi własnymi.

Po przeczytaniu ostatniego zdania w 'Ćmie' boleśnie zatęskniłam nie tylko za Anitą, ale również każdym bohaterem, którego spotkałyśmy w tej wspólnej podróży. I chociaż muszę z niecierpliwością teraz czekać na premierę drugiego tomu cyklu, wszyscy ci ludzie wciąż siedzą w mojej głowie, a ja z przyjemnością i niejaką nostalgią wciąż do nich wracam.

Niesamowicie warto wybrać się w podróż po świecie, jakim oni wszyscy poprowadzili pióro Ewy Cielesz w trakcie tworzenia tak genialnej, emocjonalnej powieści.
Całość, jak na tę autorkę przystało, jest opisana barwnym, momentami niesamowicie poetyckim językiem, a miejsca, ludzie i sytuacje są opisane w bardzo obrazowy sposób.

Bardzo, bardzo, bardzo zachęcam do sprawdzenia. A ja czekam na kolejne części tej historii.

Pozwólcie, że opowiem Wam o Anicie.

Anita jest wyjątkowa. Wprawdzie na pierwszy rzut oka niczym się nie wyróżnia - ma ręce, nos, oczy i całą resztę, jak każdy człowiek. Ma też głowę pełną myśli i emocji. I właśnie to, jakie myśli i wydarzenia jej towarzyszą, czynią ją niezwykłą. Osobiście muszę przyznać, że uwielbiam Anitę. Wyściskałabym ją najmocniej, jak umiem, bo Anita...