Kolejna to książka z bogatego zbioru XIX-wiecznej klasyki angielskiej. To rzecz satyryczna, Thackeray wykpiwa życie klasy wyższej a w szczególności system matrymonialno-spadkowy ówczesny, tematyka więc bliska powieściom Jane Austen, ale w przeciwieństwie do Austen sporo tu humoru, ironii i dystansu do bohaterów opowieści. Zaskakująco współczesna lektura.

Zachęcony przez Renax (dzięki za rekomendację!) sięgnąłem do tej klasyki literatury angielskiej i nie zawiodłem się. Poprzez opisanie losów dwóch dziewcząt, biednej ale sprytnej i wyrachowanej Rebeki Sharp, oraz bogatej lecz naiwnej i romantycznej Amelii Sedley przedstawia Thackeray funkcjonowanie rynku matrymonialno-spadkowego w Anglii na początku XIX wieku. Na tym tym rynku rządzi ekonomia: łączy się fortuna ze spadkiem, posag z dożywotnią rentą, nędza zaś wiąże się z bidą. Miłość i uroda mało ważne są. A gdy młodzi nie słuchając starszych idą za głosem serca żeniąc się z miłości, wtedy są wydziedziczani przez bogatych krewnych. Ich jedyną nadzieją jest wówczas zmiana nastawienia krewniaków-bogaczy, inaczej nędza zagląda w oczy. Nikt w tym światku oczywiście nie myśli o utrzymywaniu się z pracy własnych rąk, nie te czasy, nie ta mentalność.

Mamy więc ten sam światek, który opisuje Jane Austen, ale w przeciwieństwie do nieco infantylnej i rozgadanej Austen, akcja u Thackeraya toczy się wartko, sporo tu ironii i humoru i drwiny. Parę cytatów przy których się uśmiałem: „Ach, konto bankowe! Ileż godności przysparza sędziwej damie! Jak wspaniałomyślnie i tkliwie wybaczamy jej wszelkie wady, jeżeli jest naszą krewną!” Albo, pisząc o czcigodnej starszej pani, Thackeray zauważa: „w młodości zaś, jak sama mówiła, słynęła z urody. (Jak wszyscy wiemy, wszystkie stare baby były w swoim czasie pięknościami)”.

Autor włącza do opowieści masę dygresji i patrzy z góry na swoich bohaterów, gdy na przykład pisze: „Nasz obecny rozdział jest bardzo umiarkowany. Następne… Ale nie uprzedzajmy faktów. Będę wiódł nadal swoich bohaterów, a więc jako człowiek i bliźni proszę, by wolno mi było nie tylko ich przedstawiać, lecz również od czasu do czasu schodzić z mównicy i gawędzić o nich.” W tym sensie książka cała brzmi bardzo współcześnie, prawie jak dzieło postmodernistyczne. Poza tym mamy tu klimaty satyryczne, w duchu gogolowskim gdy autor przedstawia postać starego pana Crawleya, wielkiego kutwy i pieniacza.

Czytało mi się rzecz całą bardzo dobrze, ze względu na ironię, gorzki humor autora, i jego zdrowy dystans do bohaterów książki. Z pewnością sięgnę po drugi tom przygód Rebeki i Amelii.

Kolejna to książka z bogatego zbioru XIX-wiecznej klasyki angielskiej. To rzecz satyryczna, Thackeray wykpiwa życie klasy wyższej a w szczególności system matrymonialno-spadkowy ówczesny, tematyka więc bliska powieściom Jane Austen, ale w przeciwieństwie do Austen sporo tu humoru, ironii i dystansu do bohaterów opowieści. Zaskakująco współczesna lektura.

Zachęcony przez...