Przebrnąłem do czwartego tomu, wytrwale studiując pogmatwaną osobowość głównego bohatera, inni zresztą też nie mniej skomplikowani.
Tajemnice i intrygi służb policyjnych splecionych ze służbami specjalnymi.
Zagadki wciągają ale piątego tomu chyba nie postudiuję...

Przebrnąłem do czwartego tomu, wytrwale studiując pogmatwaną osobowość głównego bohatera, inni zresztą też nie mniej skomplikowani.
Tajemnice i intrygi służb policyjnych splecionych ze służbami specjalnymi.
Zagadki wciągają ale piątego tomu chyba nie postudiuję...

"Trzeba nauczyć się ze sobą żyć... jeśli opanuje się tę sztukę, to jest się w stanie poradzić sobie ze wszystkim."

Czwarty tom zamyka serię kryminalną o Leo Junkerze, z jednej strony szkoda, bo ciekawie wbiłam się w klimat, w każdej odsłonie o nieco innej barwie, z drugiej autor wypełnił znaczące wątki intrygi, zatem małe prawdopodobieństwo, że kontynuacja wniosłaby coś nowego. Zadowolił mnie przebieg "Cienkiej niebieskiej linii", odgradzającej porządek od chaosu, życie od śmierci, oddanie od zdrady. Liczyłam na mocniejsze wrażenia, większe trzymanie w niepewności, ale i tak dostałam sporo przekonujących elementów. Największym atutem była zadziwiająca relacja między Leo Junkerem, policjantem kryminalnym z wydziału zabójstw, a Johnem Grimbergiem, przyjacielem z dzieciństwa, zbiegłym więźniem. Aby w pełni docenić wzór fabuły trzeba koniecznie sięgnąć po wcześniejsze tomy, bez nich nie dostrzeże się niuansów scenariusza zdarzeń z psychologicznej perspektywy. Christoffer Carslsson wprowadza w tło incydentów i konsekwencji przeszłych decyzji, lecz bez przybliżeń.

Skandynawski kryminał jest niekompletny bez współczesnych społecznych odniesień. Wkręciłam się i w tę warstwę powieści, wyciągnęłam materiał do refleksji. Zorientowałam się, jakie problemy nurtowały szwedzką opinię publiczną, jakim podlegały mechanizmom zamiecenia pod dywan, jak ściśle powiązane były z polityką. Autor naświetlił niekontrolowane dostawanie się imigrantów do Szwecji, bezsilność służb granicznych, brak potwierdzenia tożsamości przybyszy, podgrzewanie lęku przed atakami terrorystycznymi. Ukazał, nieprzygotowanie Europy na tsunami imigrantów i jak zamrożone było życie szwedzkich obywateli wobec ataków agresji. Styl narracji, przejrzysty, surowy, bez zbędnych opisów i wypełniaczy. Seria sprawdzi się u czytelników lubiących łączyć zagadkę kryminalną ze społecznymi uwarunkowaniami i przypadłościami ludzkiej natury. Dla pełności wrażeń zerknij na "Niewidzialnego człowieka", "Przed upadkiem", "Kłamcę i jego kata".

Leo Junker zwyciężył już w walce o uniezależnienie się od leków. Teraz stara się poskładać życie osobiste, relacja z Sam wciąż pozostawia wiele do życzenia. Detektyw nie może zerwać nici łączących go z długimi cieniami przeszłości, zwłaszcza z naznaczoną dramatami toksyczną przyjaźnią. Zmieszanie życia zawodowego z prywatnym, pozwolenie na przekraczanie granic, które powinny być ściśle zamknięte, uniemożliwia bycie szczerym wobec ukochanej i partnera z wydziału zabójstw. Po półtorarocznym braku wiadomości od Grimberga, perfekcyjnie uciekającego przed służbami policyjnymi, Junker dostaje pocztówkę z prośbą o pomoc. Dotyczy wyjaśnienia zabójstwa sprzed pięciu lat prostytutki Angeliki Reyes. Leo angażuje się w poszukiwanie prawdy, wciąga partnera Gabriela Bircka i szefową Anję Morovi. Natychmiast spostrzegają, że weszli w labirynt kłamstw, matactw i manipulacji, nie ma z niego wyjścia, a ślepych kierunków lawinowo przybywa. To układanka z wieloma brakującymi elementami i wydaje się, że tak już zostanie.

bookendorfina.pl

"Trzeba nauczyć się ze sobą żyć... jeśli opanuje się tę sztukę, to jest się w stanie poradzić sobie ze wszystkim."

Czwarty tom zamyka serię kryminalną o Leo Junkerze, z jednej strony szkoda, bo ciekawie wbiłam się w klimat, w każdej odsłonie o nieco innej barwie, z drugiej autor wypełnił znaczące wątki intrygi, zatem małe prawdopodobieństwo, że kontynuacja wniosłaby coś...

Trup, jak na kryminał, dość już zimnawy... Próba wyjaśnienia morderstwa po pięciu latach. Takie sprawy nigdy nie są łatwe. Czy tym razem policjanci odkryją jakiekolwiek nowe tropy? Czy jest szansa na dojście do prawdy?

Narracja jakaś taka rozlazła. Język tak prosty, że aż razi. Główni bohaterowie natomiast to ostatni bojownicy o jedyną prawdę. Nie zawahają się poświęcić pracy i kariery w imię sprawiedliwości...

Nic specjalnego, niestety. Można poświęcić trochę czasu, ale jak ma się coś innego do wyboru, to polecam wybrać to coś innego...

Trup, jak na kryminał, dość już zimnawy... Próba wyjaśnienia morderstwa po pięciu latach. Takie sprawy nigdy nie są łatwe. Czy tym razem policjanci odkryją jakiekolwiek nowe tropy? Czy jest szansa na dojście do prawdy?

Narracja jakaś taka rozlazła. Język tak prosty, że aż razi. Główni bohaterowie natomiast to ostatni bojownicy o jedyną prawdę. Nie zawahają się poświęcić...

Czuję się okradziony z każdej godziny, kiedy zapoznawałem się ze słowami napisanymi w tym tomiszczu. To było o-kro-pne. Jak gotowany bób albo zupa owocowa.
Jest to podoba marnizna jak poprzednie tomy, tylko jeszcze ciutkę gorsza. Nie ma na przykład śmiesznego dowcipu. Bohaterowie dalej mają traumy, a Leo jest najtraumatyczniejszy. Jego motywy postępowania są tak żałośnie wyjaśniane, że w żadnym momencie nie czułem się przekonany o słuszności jego decyzji.
Jedynie końcówka wydaje się nieco ścieśniona, przez co tempo jest troszeczkę szybsze. I rozumiem, że uchodźcy źli, ale jednak wolałbym, żeby to nie było wrzucone tak z dupy. Nie służy to niczemu, nie wiąże się z fabułą, po prostu jest wrzucone, żeby było.
Co było dobre w tym tomie? No chyba fakt, że to prawdopodobnie ostatnia książka o "zdolnym śledczym" Leo.
Tak, to w sumie tyle.
Nie polecam, przy poprzednim tomie polecałem oglądanie schnącej farby jako lepszą rozrywkę, więc tutaj lepiej patrzeć na farbę już wyschniętą.

Czuję się okradziony z każdej godziny, kiedy zapoznawałem się ze słowami napisanymi w tym tomiszczu. To było o-kro-pne. Jak gotowany bób albo zupa owocowa.
Jest to podoba marnizna jak poprzednie tomy, tylko jeszcze ciutkę gorsza. Nie ma na przykład śmiesznego dowcipu. Bohaterowie dalej mają traumy, a Leo jest najtraumatyczniejszy. Jego motywy postępowania są tak żałośnie...

Zarówno autor, jak i jego twórczość były mi do tej pory zupełnie obce. I coś mi się wydaje, że jak na razie niewiele straciłam. "Cienka niebieska linia" to czwarta część serii o Leo Junkerze i ostatnia. A ja właśnie od niej rozpoczęłam swoją przygodę z owym autorem i chyba jednak na niej także poprzestanę. Nie jest to książka, która mnie zachwyciła, porwała czy też znacznie przypadła do gustu. Pomysł na fabułę wydaje się być całkiem ciekawy, jednak jego wykonanie to już całkiem inna sprawa. Brak totalnie jakiejkolwiek akcji. Akcji, która nadałaby charakteru tej powieści, która porwałaby czytelnika i zaskoczyła swoją nieobliczalnością. A tutaj po prostu przez całą swoją zawartość wiało nudą. Nawet bohaterzy wydawali mi się bezbarwni i apatyczni. Jedynym pozytywnym plusem tego kryminału było pokazanie pracy jaką wykonują policjanci kryminalni. Ten żmudny i czasochłonny proces przynosi później bardzo efektywne rezultaty, o którym często niewiele wiemy, jak dokładnie on wygląda. Ale mimo tego, ta książka zdecydowanie nie jest dla mnie. I nie jest to książka, którą z czystym sumieniem mogłabym polecić. A szkoda.

Zarówno autor, jak i jego twórczość były mi do tej pory zupełnie obce. I coś mi się wydaje, że jak na razie niewiele straciłam. "Cienka niebieska linia" to czwarta część serii o Leo Junkerze i ostatnia. A ja właśnie od niej rozpoczęłam swoją przygodę z owym autorem i chyba jednak na niej także poprzestanę. Nie jest to książka, która mnie zachwyciła, porwała czy też znacznie...