Eric Emmanuel Schmitt to w mojej biblioteczce już klasyk, którego żadnej nowości nie przepuszczę, bo wiem, że wszystko, co wychodzi spod jego pióra, trafia w mój gust bezbłędnie. Z wykształcenia jest filozofem, posiada doktorat w tej dziedzinie, co zawsze ma odzwierciedlenie w jego prozie, która pozostawia mnie w zadumie nad najważniejszymi pytaniami ludzkości – po co tu jesteśmy na świecie, jak jest on skonstruowany, jak żyć zgodnie z jego zasadami. A zatem ucieszyłam się widząc w zapowiedziach Wydawnictwa Znak LiteraNova kolejny tytuł Schmitta – „Zemsta i przebaczenie” i sięgnęłam po nią bez wahania.
Książka ta to zbiór czterech opowiadań, których tematyka obraca się wokół tytułowych pojęć zemsty i przebaczenia. Pierwsza historia opowiada o życiu sióstr bliźniaczek Barbarin, Lilly i Moisette. Dziewczyny są do siebie fizycznie bardzo podobne, ale ich dusze są opanowane przez całkiem przeciwstawne emocje – starsza Lilly jest życzliwą, ciepłą, pełną miłości osobą, natomiast Moisette, żyjąca w poczuciu usuwania jej w cień swojej lepszej siostry, nieznosząca jej sukcesów, okazywanej jej miłości, zazdrosna o każdy przejaw bycia lepszą, kieruje się tylko zawiścią, fałszem i wyrachowaniem. Całe życie stara się udowodnić otoczeniu, ale i sobie, że jest lepsza od Lilly, jednak wszystko zawsze wychodzi nie tak, jak planowała. Krzywdzi siostrę na każdym kroku, w dzieciństwie odbierając jej zabawki, w wieku młodzieńczym chłopaka, a jeszcze później żyje wyłącznie oparami nienawiści, podejmując każdą życiową decyzję tylko po to, aby uprzykrzyć codzienność Lilly. Ta jednak wszystko zawsze wybacza, zgodnie z przekonaniem, że jeśli kogoś się kocha, można wymazać z pamięci każdą doznaną z jego rąk czy ust krzywdę. Czy ta postawa przyniesie jej coś dobrego, musicie przekonać się sami.
W opowiadaniu „Mademoiselle Butterfly” poznajemy historię Williama Goldena, który jako nastolatek w wyniku głupiego zakładu z kolegami uwodzi niepełnosprawną umysłowo dziewczynę, czego owocem jest ich syn James. Chłopak odcina się jednak od matki z dzieckiem, jednak po latach okazuje się, że syn jest mu potrzebny, aby odziedziczyć ogromny majątek po zmarłym wujku. Golden uznaje więc ojcostwo, a nawet obdarza chłopca prawdziwą miłością oraz wszelkimi dobrami materialnymi, jakimi dysponuje. Po kilku następnych latach okazuje się, że James jest śmiertelnie chory, a uratować może go tylko przeszczep obu nerek. Z pomocą przychodzi jego matka, która poświęca swoje życie, aby uratować życie dziecka. James zdrowieje, zaczyna pracować w firmie ojca i w wyniku oszustwa doprowadza ją do ruiny. William staje w obliczu pytania, co ma zrobić, aby uratować pieniądze, honor, jednak ostatecznie decyduje się na ratowanie miłości.
Tytułowe opowiadanie, czyli „Zemsta i przebaczenie” mówi o kobiecie, która odwiedza w więzieniu mordercę swojej córki, próbując odkryć jego duszę, poznać myśli seryjnego zabójcy, którego ofiarami padło piętnaście kobiet. Myślę, że taki opis treści absolutnie wystarczy, aby zaintrygować, bo rzeczywiście jest to co najmniej dziwna sytuacja.
„Narysuj mi samolot” mówi o Wernerze von Breslau, który był pilotem niemieckim w II wojnie światowej, a poznajemy go jako prawie stuletniego starca, do którego przez ogrodzenie zakrada się codziennie ośmioletnia Daphne, aby razem czytać „Małego księcia”. Mężczyzna pod wpływem uwielbienia dla tego utworu interesuje się autorem i odkrywa, że jest tym, który strącił samolot Antoine’a de Saint Exupery’ego do morza. Postanawia odkupić swoją winę, a przyświeca mu motto wypowiedziane kiedyś przez jego małą przyjaciółkę: „coś to nie ktoś”, co miało oznaczać, że jeden zły uczynek nie świadczy o tym, że człowieka należy potępiać jako złoczyńcę.
Wszystkie opowiadania napisane są w charakterystycznym dla Schmitta stylu – barwnej gawędy, która zawiera głęboką psychologiczną analizę działań bohaterów, odnoszących się do refleksji nad tym, jacy powinniśmy być jako ludzie. Zawsze są to opowieści o człowieczeństwie, powinności, honorze, życiowej misji ludzkości. O tym, jak być, a więc nie można przejść obok niej obojętnie, ani pozostać po przeczytaniu zupełnie bezrefleksyjnym. Opowiadania z tego zbioru czyta się łatwo i szybko, jednak chwila namysłu nad każdym z nich jest potrzebna i nieunikniona. Głównym tematem jest tutaj przebaczenie, czy można przebaczyć wszystko, czy należy, czy każdy na to zasługuje. Bohaterowie przebaczają, bo kochają lub starają się o to przebaczenie, bo nie mogą żyć pod pręgierzem wyrzutów sumienia. Warto zagłębić się w te rozważania.

Eric Emmanuel Schmitt to w mojej biblioteczce już klasyk, którego żadnej nowości nie przepuszczę, bo wiem, że wszystko, co wychodzi spod jego pióra, trafia w mój gust bezbłędnie. Z wykształcenia jest filozofem, posiada doktorat w tej dziedzinie, co zawsze ma odzwierciedlenie w jego prozie, która pozostawia mnie w zadumie nad najważniejszymi pytaniami ludzkości – po co tu...