Przeczytałem książkę z perspektywy mężczyzny i niestety jestem nią bardzo rozczarowany.
Problem nie tkwi w merytorycznej (medycznej) zawartości, tej bowiem jako laik nie mogę oceniać. Niestety niestrawna była dla mnie forma wywodu, a także – co przyznaję z dużym zaskoczeniem – przyjęty przez autorkę punkt widzenia. I choć na ogół płeć autora/autorki nie ma dla mnie znaczenia, tu jak się okazuje, wpłynęła znacząco na zawartość komentowanej książki.

Przede wszystkim zachęciła mnie recenzja prof. Izdebskiego na odwrocie, który zarekomendował tę książkę mężczyznom. Tak przekonany pobiegłem do księgarni. Lecz gdy przeczytałem na początku tytuł rozdziału 2 „Kobieta – istota doskonała”, w mojej głowie od razu zapaliła się czerwona lampka. Może jestem staroświecki, ale gdyby takie twierdzenie wygłosił poeta pod adresem swojej muzy, pewnie bym zrozumiał. Gdy jednak takie zdanie pojawia się w ustach lekarza/lekarki (aby już trzymać się politycznej poprawności), jestem nieco zdegustowany. Zwłaszcza, że książka ma być ponoć o męskości. Jako mężczyzna z wieloletnim stażem w relacjach damsko-męskich stwierdzam, że kobiety (podobnie zresztą jak mężczyźni) nie są doskonałe. Jestem wręcz zdania, że wielu problemów w związkach dałoby się uniknąć, gdyby kobietom wreszcie przestano wmawiać, że są szczytem doskonałości.

Gdy dalej przeczytałem rozważania, że kobiety są coraz bardziej władcze, a mężczyźni coraz mniej męscy – odniosłem wrażenie, że punkt widzenia autorki jest bardzo jednostronny. Zapomina bowiem, że mężczyźni są przede wszystkim tacy, jakimi chcą ich kobiety, a że kobiety często ostatnio nie bardzo wiedzą, jakiego mężczyzny chcą, nic dziwnego, że wzorzec męskości się rozchwiał. Podobnie zresztą, jak wzorzec kobiecości, bo – o czym też warto wspomnieć – skutkiem przemian społecznych jest to, że nie tylko mężczyźni nie odpowiadają oczekiwaniom wielu kobiet, ale też i w drugą stronę – coraz trudniej mężczyznom znaleźć kobietę odpowiadającą ich oczekiwaniom i potrzebom. Autorka na wstępie sformułowała tezę, że kobiety są coraz bardziej świadome swoich oczekiwań pod adresem partnerów i wyraźnie je przedstawiają, a także że coraz trudniej o ideał tego partnera, co ma stanowić rzekomo dowód na kryzys męskości. Otóż to kolejny przejaw jednostronnego punktu widzenia, ponieważ autorka zapomina, że ideału mężczyzny nie ma z tego prostego powodu, że oczekiwania kobiet wobec mężczyzn są po prostu wewnętrznie sprzeczne.

Zrażony początkiem, mimo wszystko kontynuowałem lekturę. Niestety dalej były już tylko albo szczegółowe wywody i przykłady pacjentów potwierdzające ogólną tezę, że testosteron jest dla mężczyzny źródłem radości życia, albo nużące wywody medyczne, np. opisujące działanie poszczególnych hormonów, ich przemiany itp. Zapamiętałem z tego tyle, że powinienem jest rzodkiew, rzepę, kalafiora i brukselkę, jako że warzywa te zawierają fitotestosteron, który pomoże mojej gospodarce hormonalnej.

Może kobiety szukające w tej książce potwierdzenia tezy, że są z natury wyższą formą życia, wyżej ocenią tę książkę. Panom nie polecam, chyba, że chcą wpaść w jeszcze większą depresję. Pozycja ta jest kolejnym potwierdzeniem tezy, że ogromna wiedza medyczna (której autorce nie odmawiam) nie zawsze idzie w parze z umiejętnością pisania książek.

Przeczytałem książkę z perspektywy mężczyzny i niestety jestem nią bardzo rozczarowany.
Problem nie tkwi w merytorycznej (medycznej) zawartości, tej bowiem jako laik nie mogę oceniać. Niestety niestrawna była dla mnie forma wywodu, a także – co przyznaję z dużym zaskoczeniem – przyjęty przez autorkę punkt widzenia. I choć na ogół płeć autora/autorki nie ma dla mnie...