Konstrukcja jest świetna. Tak powinien być budowany thriller – od drobnych, nic nie znaczących szczegółów po totalny kataklizm. Gdy już myślałam, że gorzej być nie może, nadchodziła kolejna fala. I kolejna. I kolejna. Nie jest to jednak nic odkrywczego, w końcu mowa o królu horroru, więc też i niczego innego się nie spodziewałam.
Co mi się podobało: pisząc powieść o zagładzie świata łatwo popaść w patetyczność i gigantomanię. Jednak tu spojrzenie jest oddolne, intymne wręcz, z punktu widzenia zwykłych ludzi z krwi i kości, których możemy spotkać na co dzień. Poznajemy ich historię, zaczynamy odczuwać empatię, a na kolejnej stronie już nie żyją. Takie ujęcie mnie wciągnęło i zaczął mi się udzielać nastrój nadchodzącej zagłady.
-
Piekło zaczyna się wraz z wszechobecnym chaosem. Okazuje się, że choroba to tylko preludium do ukazania, jak chore są zachowania ludzi, gdy zabraknie jakiejkolwiek kontroli. Przerażenie budzi ich zezwierzęcenie, brak zahamowań i bezsilność, gdy znane reguły gry się nie sprawdzają. Chaos, w którym zaczyna rządzić bezwzględna siła, psychopaci, kryminaliści. Choroba, która atakuje świat to nie grypa, tylko choroba ludzkich umysłów i serc.
-
Zagłada świata to temat, który mnie nie obchodzi w najmniejszym stopniu. Lubię historie ludzi, ważne są dla mnie szczegóły, ludzkie zachowania, drobiazgi, emocje. I tu się nie zawiodłam!

Konstrukcja jest świetna. Tak powinien być budowany thriller – od drobnych, nic nie znaczących szczegółów po totalny kataklizm. Gdy już myślałam, że gorzej być nie może, nadchodziła kolejna fala. I kolejna. I kolejna. Nie jest to jednak nic odkrywczego, w końcu mowa o królu horroru, więc też i niczego innego się nie spodziewałam.
Co mi się podobało: pisząc powieść o...