Nieprzypadkowo okładkę nowego tomiku Dehnela ilustruje klisza rentgenowska przerobiona na płytę z muzyką. Na stronie B motyw ten zostanie wyjaśniony. Utwory zamieszczone w tomiku faktycznie przypominają utwory muzyczne ze starej winylowej płyty. Nie są to pojedyncze wiersze tylko ciągła ścieżka zmieniająca tonację, rytm i nastrój. Mamy czas wczuć się w tekst i jego melodię. Możemy uciec myślami do czasów Chopina, a potem płynnie przeniknąć do warszawskich mieszkań i ukradkiem spojrzeć w twarze ludzi tam mieszkających, wzdychających przez sen w czasie samotnych, od dekad takich samych nocy.


Molowa melodia utworów snuje się smętnie, od czasu do czasu znajdując rymy, po czym zwalnia, bierze szeroki rozmach, nabiera rytmu stukotu kół pociągu... Polska, Czechy, Słowacja, Rosja... potrzeba czułości, namiętność, żądza i znów samotność. Melodia zatacza coraz szersze kręgi.


Dehnel potrafi zahipnotyzować czytelnika zarówno formą jak i treścią. Wirtuozersko dobiera słowa, żongluje nimi, bawi się łącząc trywialne z patetycznymi w sposób chłodno przemyślany, a mimo tego poruszający.

Nieprzypadkowo okładkę nowego tomiku Dehnela ilustruje klisza rentgenowska przerobiona na płytę z muzyką. Na stronie B motyw ten zostanie wyjaśniony. Utwory zamieszczone w tomiku faktycznie przypominają utwory muzyczne ze starej winylowej płyty. Nie są to pojedyncze wiersze tylko ciągła ścieżka zmieniająca tonację, rytm i nastrój. Mamy czas wczuć się w tekst i jego melodię....