Bardzo sympatyczna lektura, pogodna, mimo wplecionej w nią wojennej historii. Autorka porusza w niej bardzo istotny problem mniejszości narodowych - Niemców i Mazurów zamieszkujących tereny dawnych Prus Wschodnich, a którzy po II Wojnie Światowej nie wyjechali do Niemiec.
Bardzo żałuję, że powieść napisana jest potocznym językiem, tak potocznym, że miejscami aż bolały oczy. I nie chodzi mi o język, jakim posługują się bohaterowie książki, bo ci mają prawo do wszystkiego. Chodzi o język, jakim Autorka snuje opowieść. Wielka szkoda, że Wydawnictwo nie pokusiło się o porządną redakcję, o ile w ogóle taka była. Bowiem treść naszpikowana jest błędami gramatycznymi, powszechnie popełnianymi przez Polaków. O błędach stylistycznych, powtórzeniach zwrotów w jednym zdaniu, lub w sąsiadujących ze sobą, nawet nie wspomnę. Jest to czysta amatorszczyzna, choć bardzo sympatyczna, jak wspomniałam na wstępie.

Poza tym, droga Autorko, nie ma takiej możliwości, żeby żona nie znała miejsca urodzenia męża, choćby dlatego, że znajduje się ono niemal w każdym dokumencie, począwszy od aktu urodzenia, poprzez wszelkiego rodzaju świadectwa szkolne, aż do dowodu osobistego i z całą pewnością AKTU MAŁŻEŃSTWA. Znajduje się także w orzeczeniu o rozwiązaniu małżeństwa. Dlatego Julka nie mogła nie wiedzieć, że jej były mąż, Artur, urodził się w Anglii.

Mimo tych uwag, na pewno sięgnę jeszcze po kolejne książki Pani Małgorzaty Manelskiej, której życzę znalezienia wydawnictwa zapewniającego rzetelną korektę i redakcję książki.

Bardzo sympatyczna lektura, pogodna, mimo wplecionej w nią wojennej historii. Autorka porusza w niej bardzo istotny problem mniejszości narodowych - Niemców i Mazurów zamieszkujących tereny dawnych Prus Wschodnich, a którzy po II Wojnie Światowej nie wyjechali do Niemiec.
Bardzo żałuję, że powieść napisana jest potocznym językiem, tak potocznym, że miejscami aż bolały oczy....