W zasadzie o poezji nie bardzo da się coś mądrego napisać, najlepiej ją po prostu przeczytać, czasami jej posłuchać. Tym samym zdań dosłownie klika. Kupując zbiór wierszy nie posiadałem żadnej wiedzy o poetce, decyzję o nabyciu podjąłem przeczytawszy nazwisko jednego z tłumaczy, a był nim Czesław Miłosz. Obok niego w zestawie widniał Adam Szostkiewicz, dziennikarz z Polityki, ale o wszystkim decydował Miłosz.
Noblista tłumaczył jedynie kilka wierszy, ale popełnił też dyskretne słowo przybliżające poetkę i jej twórczość. Poetka przez znajomych kojarzona jako praktykująca buddystka i buddyjska perspektywa, buddyjska wrażliwość - nie tylko od święta - na wszystko co przynosi ziemia, świat natury,czyli drzewa, ptaki, zwierzęta, kwiaty to wyróżnik jej poezji. To wszystko podane w atmosferze tajemniczego rytuału, którego głównym zwieńczeniem jest motyw przemijania, czy wręcz kolejnych nieuchronnych wcieleń.

Oto jeden z jej wiersz, może nie reprezentatywny, ale niech świadczy, że poetka, nie jest aż taka monotematyczna, czyli że tylko ptaszki i kwiatki ją zajmują:

Wybiegłam nago na słońce

Wybiegłam nago
na słońce
i kto by mnie za to potępił
kto by potępił

dzień był ciepły

wybiegłam nago
na deszcz
i kto by mnie za to potępił
kto by potępił

burza

Tego dnia byłam już blisko
sześćdziesiątki
zagrzmiało
wtedy

Pragnęłam więcej
krzyknęłam: Więcej!
i kto by mnie za to potępił
kto by potępił

już było przedtem

kto by potępił
że chciałam więcej

W zasadzie o poezji nie bardzo da się coś mądrego napisać, najlepiej ją po prostu przeczytać, czasami jej posłuchać. Tym samym zdań dosłownie klika. Kupując zbiór wierszy nie posiadałem żadnej wiedzy o poetce, decyzję o nabyciu podjąłem przeczytawszy nazwisko jednego z tłumaczy, a był nim Czesław Miłosz. Obok niego w zestawie widniał Adam Szostkiewicz, dziennikarz z...

Usiadłam w słońcu

Przesunęłam krzesło ku słońcu
usiadłam w słońcu
tak jak głód musi się ruszyć gdy nazwą go postem
•
Ars Poetica

Te płaskie, skórzaste liście
suchej okolicy,
kurz na ramie okna, uchwyt
korzeni w pyle -
widzisz,
jak ta wiedźma nas trzyma
w wysuszonych dłoniach,
dmucha w ucho lekkim wiatrem:
czosnek, dzika róża.
•
"O czym więc pisze Jane Hirshfield? O tym, o czym piszą wszyscy poeci, o kondycji ludzkiej. Z tym, że w jej wierszach człowiek wtapia się w naturę, żyje nie wyniesiony ponad królestwo zwierząt i roślin, tylko wtopiony w nie. Ptaki i węże, konie, lisy, psy i koty spacerują w tej poezji jak w ogromnym, przyjaznym ogrodzie zoologicznym - w którym i człowiek jest eksponatem. (...) Dlatego powinniśmy czytać tę książkę jak osobisty notatnik poetycki, pachnący jeszcze łąką i Kalifornią. Oto siostra Jane wędruje po świecie i zapisuje dla nas to, co zobaczyła, przeżyła i zrozumiała - ze wstępu Adama Zagajewskiego.

Usiadłam w słońcu

Przesunęłam krzesło ku słońcu
usiadłam w słońcu
tak jak głód musi się ruszyć gdy nazwą go postem
•
Ars Poetica

Te płaskie, skórzaste liście
suchej okolicy,
kurz na ramie okna, uchwyt
korzeni w pyle -
widzisz,
jak ta wiedźma nas trzyma
w wysuszonych dłoniach,
dmucha w ucho lekkim wiatrem:
czosnek, dzika róża.
•
"O czym więc pisze Jane Hirshfield? O tym, o...

Przepiękna, łagodna poezja Jane Hirshfield mówi o codzienności, o drobnych ulotnych chwilach, o życiu, zwierzętach, roślinach.
Poetka obserwuje rzeczywistość, przeżywa intensywnie spotkanie ze światem,- celebruje, współgra z nim, wtapia się...
Jest sensualnie, delikatnie i nostalgicznie.
Wiersze skłaniają do uważności, refleksji i przemyśleń.

Po pracy
Zatrzymuję samochód na skraju pastwiska,
biorę z tyłu worki z kolbami kukurydzy
i wysiadam.
Dwa gwizdnięcia, po jednym dla każdej
i już znajomy głos zbliża się w ciemności -
akordy kopyt po stwardniałej ziemi,
bliźniacze prychnięcia rozszerzonych chrap.
Podchodzą, głębokie muskularne ruchy
wyłonione ze snu: najlżejszy dźwięk czy zapach
przesycony ziemią i prostszy niż komunia,
niż wyciągnięta ręka, z której spokojnie
biorą kukurydzę i ciągną, aż kolba pęknie na pół w mojej ręce.
Uważają na palce,
i obdarowują mnie swą zwierzęcą wiedzą,
szacunkiem należnym obcemu.
A nocą ich klacze oczy błyszczą: odbijają gwiazdy,
całe to zewnętrzne światło tego świata.

Przepiękna, łagodna poezja Jane Hirshfield mówi o codzienności, o drobnych ulotnych chwilach, o życiu, zwierzętach, roślinach.
Poetka obserwuje rzeczywistość, przeżywa intensywnie spotkanie ze światem,- celebruje, współgra z nim, wtapia się...
Jest sensualnie, delikatnie i nostalgicznie.
Wiersze skłaniają do uważności, refleksji i przemyśleń.

Po pracy
Zatrzymuję samochód...