Ludzie ludziom zgotowali taki los.

Rzeź wołyńska jest coraz częściej poruszanym tematem w polskiej literaturze. Lepiej późno niź później. Niedługo ostatni naoczni świadkowie odejdą z tego świata. Tym lepiej, że autorka podjęła próbę dotarcia do żyjących jeszcze ofiar. Co istotne nie skupiła się tylko na Wołyniu, ale przedstawiła również relacje z przebiegu czystek w Małopolsce Wschodniej. Wydarzenia z tamtego rejonu wydają się ginąć w świadomości społecznej. Tym większy plus za odwołanie się do nich.

Zamiarem Anny Herbich było przedstawienie wydarzeń z perspektywy dziewcząt. Zabieg chyba nie do końca trafiony, bo bohaterki książki (z wyjątkiem jednej) w latach 1943-44 były kilkuletnimi dziewczynkami. Ma to wpływ na przekazane przez nie relacje. Nic dziwnego. Małe dziecko nie mogło zapamiętać tyle co dorosły człowiek. Z tego względu byłam nieco zawiedziona lekturą. Zabrakło mi przede wszystkim opisu jak życie na Wołyniu wyglądało przed ludobójstwem. Czy jakieś znaki wskazywały na to, co sąsiad w niedalekiej przyszłości zrobi krajanowi.

Niemniej jednak nie jestem rozczarowana opowieściami. Miałam tylko wrażenie, że są toporniej przedstawione niż choćby relacje uczestniczek powstania z innej książki autorki. Być może wynika to z faktu, że autorka od razu rzuciła na głęboką wodę, zaczynając relacje od opisu Rzezi.

Co do treści książki każdy Polak wie czego się spodziewać. Ludobójstwa dokonanego z zimną krwią. Mam wrażenie, że książki poruszające taką tematykę nie czyta się dla siebie, lecz dla ofiar.

Aby nie zostały zapomniane.

Ludzie ludziom zgotowali taki los.

Rzeź wołyńska jest coraz częściej poruszanym tematem w polskiej literaturze. Lepiej późno niź później. Niedługo ostatni naoczni świadkowie odejdą z tego świata. Tym lepiej, że autorka podjęła próbę dotarcia do żyjących jeszcze ofiar. Co istotne nie skupiła się tylko na Wołyniu, ale przedstawiła również relacje z przebiegu czystek w...