"Ludzie na walizkach" to pierwsza książka Szymona Hołowni, jaką miałam okazję poznać. I na pewno dobrze wybrałam, gdyż ten zbiór wywiadów zrobił na mnie duże wrażenie.

Przede wszystkim autor potrafi słuchać, a to cecha coraz rzadsza u współczesnych dziennikarzy.
Szymon Hołownia daje "wygadać się" swoim rozmówcom, samemu usuwając się w cień (i tak właśnie być powinno, by czytelnik mógł skupić się na historii rozmówcy, a nie na popisach autora).

Bohaterami tej książki są różni ludzie, mniej i bardziej znani. Łączy ich motyw cierpienia i śmierci. To tematy niezbyt wygodne, wciąż uważane przez wielu za tabu, jakby milczenie o nich miało sprawić, że przestaną istnieć.

Jak to ze zbiorami bywa, są tu wywiady bardziej i mniej ciekawe. Obok żadnej rozmowy nie można jednak przejść obojętnie.
Poruszające są wyznania na temat śmierci i cierpień bliskich, a także na temat śmierci, jaka czeka rozmówców, jak to ma miejsce w przypadku wywiadu z wybitnym aktorem filmowym i teatralnym, Krzysztofem Kolbergerem.

Bohaterami części wywiadów są lekarze, którzy na co dzień stykają się ze śmiercią swoich pacjentów. Wstrząsające są ich doświadczenia, refleksje i poczucie bezradności podczas "wyścigu z Panem Bogiem".

Dużą zaletą poszczególnych tekstów jest ich ascetyzm - wywiady nie są przegadane i czasem krótkie, ale dobitne zdania, niedopowiedzenia lub przemilczenia mówią więcej niż najbarwniejsze opisy.

To kawał bardzo dobrego, profesjonalnego dziennikarstwa. Polecam nie tylko fanom gatunku.

"Ludzie na walizkach" to pierwsza książka Szymona Hołowni, jaką miałam okazję poznać. I na pewno dobrze wybrałam, gdyż ten zbiór wywiadów zrobił na mnie duże wrażenie.

Przede wszystkim autor potrafi słuchać, a to cecha coraz rzadsza u współczesnych dziennikarzy.
Szymon Hołownia daje "wygadać się" swoim rozmówcom, samemu usuwając się w cień (i tak właśnie być powinno, by...