Kilkanaście lat temu przeczytałam "Schodów się nie pali" Wojciecha Tochmana i do dziś pamiętam jak wielkie wrażenie zrobiła na mnie tamta książka. Tą również czytałam "na wdechu", podziwiając warsztat i delikatność autora.
Rwanda, 14 lat po ludobójstwie, po rzezi którą Rwandyjczycy urządzili Rwandyjczykom, Hutu -Tutsi, większość-mniejszości. Zabijali w sposób zorganizowany (zamówiono wcześnie z Chin 581 tys maczet), metodyczny (sprawdzano dowody osobiste w których "dzięki" Belgijskim kolonizatorom wpisano rasę- Hutu/Tutsi- oprawcy nie mogli się mylić), okrutnie , zapamiętale, podsycając nienawiść do "karaluchów".
Dziś Ci którzy ocaleli żyją w traumie- widzieli okropne rzeczy, nierzadko sami zostali okaleczeni, zgwałceni- żyją obok swoich oprawców w imię pojednania narodu Rwandyjskiego .
Wojciech Tochman chce by czytelnik sięgając po jego książki sam siebie zapytał dlaczego o tym chce czytać, z tym się mierzyć.
Czytam literaturę faktu ,reportaże , te szczególnie trudne, wojenne/powojenne reportaże by uchwycić ten moment, tę pierwszą iskrę, która rozpala nienawiść do drugiego człowieka tak mocno,że jakiś fanatyk, prowokator, władca jest w stanie popchnąć tłumy z bronią na innych ludzi - z powodu religii, rasy, ziemi. Czytam, znajduję początek i nieustannie się dziwię ,że historia kompletnie nas nie uczy.
Polecam.

Kilkanaście lat temu przeczytałam "Schodów się nie pali" Wojciecha Tochmana i do dziś pamiętam jak wielkie wrażenie zrobiła na mnie tamta książka. Tą również czytałam "na wdechu", podziwiając warsztat i delikatność autora.
Rwanda, 14 lat po ludobójstwie, po rzezi którą Rwandyjczycy urządzili Rwandyjczykom, Hutu -Tutsi, większość-mniejszości. Zabijali w sposób zorganizowany...