Jest rok 1974. Trzynastoletnia Leni Allbright kocha oboje rodziców, wierzy w zapewnienia mamy, że mroczna natura ojca spowodowana jest traumatycznymi przeżyciami po wojnie w Wietnamie. Leni nie pamięta ojca z przed wojny, pozostaje jej jedynie wierzyć słowom mamy, że miłość może go uzdrowić, że będzie tak jak dawniej. Niestety Ernt zostaje wyrzucony z kolejnej już pracy i wtedy wpada na pomysł, że dosyć już życia w stanie Waszyngton, czas przenieść się na Alaskę. Człowiek ten przekonany jest, że wszyscy wokół nienawidzą go, że chcą go zniszczyć. Cora zrobi wszystko dla swojego męża, który jako weteran i jeniec wojenny stał się zupełnie innym człowiekiem. Człowiekiem nie mającym zupełnie nic wspólnego z dawnym czułym i kochanym Erntem. Godzi się na wyjazd w nieznane, na życie według reguł Ernta.
„Niektórzy ludzie przez tutejszą pogodę i izolację popadają w obłęd”. Nie zdradzę jak wyglądało życie tej rodziny, powiem jedynie, że Ernt miał dobre intencje, ale życie z człowiekiem cierpiącym na syndrom stresu pourazowego przypomina obcowanie z dzikim zwierzem. Najważniejsze wydarzenia tej opowieści możemy obserwować na przełomie siedmiu lat. Leni jest jej główną narratorką, która ukazuje nam twardą rzeczywistość nastolatki, a później dorosłej już kobiety. Kristin Hannah pisze, że „utrata nadziei jest gorsza od jej braku”. Takie też miałem wrażenie czytając najnowszą powieść tej autorki. To nie żadna bajka, czy romantyczne dyrdymały, to opowieść której wielki smutek poczujemy w sercu. Spotkałem okaleczoną psychicznie rodzinę, czytałem o człowieku, który powinien umrzeć, ale się nie poddał. Wręcz przeciwnie człowiek ten walczył, żeby od nowa nauczyć się myśleć, mówić i chodzić. „Nie zawodzi się ludzi, których kochamy”. Zachęcam do poznania tej niezwykłej powieści, która jest tak niezwykła jak sama Alaska. Dużo tu o krajobrazie tej niezwykłej krainy. O miłości córki do matki i matki do córki „Matka to ktoś, kto trzyma sznurek latawca. Bez matczynej kontroli można odlecieć, zagubić się w chmurach”.
Wielka samotność zamieszkała w mym sercu, zawładnęła moimi myślami i sprawiła, że nie sposób zapomnieć o tej powieści. Ze swojej strony zachęcam do lektury dorastające dziewczyny, Głowna bohaterka jest właśnie w takim wieku i wątków typowo kobiecych tu nie brakuje. Mamy pierwszą miłość, jej urok i konsekwencje, to miłość najpiękniejsza z możliwych. Czasami słyszę, że miłość jest jak narkotyk - uzależnia. To właśnie takim uczuciem Ernt darzył swoją żonę, ten narkotyk często wyniszcza ciało, wypala mózg i doprowadza do śmierci. Koniecznie przeczytajcie o kobietach, które stały się nie tylko zakładnikami klimatu, braku pieniędzy, ale również takiej toksycznej miłości.

Jest rok 1974. Trzynastoletnia Leni Allbright kocha oboje rodziców, wierzy w zapewnienia mamy, że mroczna natura ojca spowodowana jest traumatycznymi przeżyciami po wojnie w Wietnamie. Leni nie pamięta ojca z przed wojny, pozostaje jej jedynie wierzyć słowom mamy, że miłość może go uzdrowić, że będzie tak jak dawniej. Niestety Ernt zostaje wyrzucony z kolejnej już pracy i...