Powyższy opis fabuły jest oczywiście mojego autorstwa. Tego z okładki nie będę przytaczała, ale jeśli przeczytacie to, co Wydawnictwo Zielona Sowa serwuje nam z tyłu - w sumie znacie już całą treść Hate. Nic nowego raczej się nie dowiecie. Ja sama przestałam czytać w całości takie opisy, czasem luknę na kilka pierwszych zdań, ale zazwyczaj sugeruję się przy wyborze okładką (nie bijcie) i opiniami innych recenzentów. I dziękuje sobie teraz za to, bo gdybym przeczytała opis Hate - z czytania nie miałabym żadnej przyjemności, a tak było... znośnie.

Owszem, doceniam trudną tematykę Hate, którą jest szeroko pojęta odmienność. Tragiczna napaść na niewinnych ludzi z powodu ich wyglądu, brak szacunku dla odmiennych upodobań seksualnych. Okej, to ważne sprawy, ale przedstawione w zbyt czysto dydaktyczny sposób, z góry Alan Gibbons mówi nam, co jest złe, a co dobre. Raczej nie zagłębia się w psychikę bohaterów, a jedynie przedstawia nam chłodny ciąg myślowy poszczególnych z nich, do tego dodaje kilka filozoficznych rozmów. Taki sposób przedstawienia tematu zupełnie do mnie nie trafia. Wydaje mi się, że miało być mocno, kontrowersyjnie, brutalnie i okrutnie - wyszło nijako i przeciętnie. Jak miałam odczuć stratę Eve, strach Olego i poczucie winy Anthonego, gdy ich postacie spłaszczały się stopniowo wraz z każdym boleśnie krótkim rozdziałem?

Właśnie, krótkie rozdziały. To chyba miało służyć zapadaniu w pamięć i budowaniu napięcia, niedopowiedzenia, oryginalności. Nie wyszło. Co prawda, bardzo szybko pochłonęłam tę książkę, ale najprawdopodobniej równie szybko o niej zapomnę. Ciężko mi cokolwiek więcej o Hate napisać, pierwszy raz mam taką pustkę w głowie. Ta książka niczym się nie wyróżnia, udaje filozoficzną i moralnie dobrą, tym samym stanowi raczej wzór dobrego zachowania i niewinności. Jeśli chodzi o trudny temat homoseksualizmu, nie wiem czy zauważyliście, ale nie jestem w tej kwestii zbyt otwarta. Miałam do czynienia z takimi osobami, nic złego im nie zrobiłam, ale słuchanie co kto z kim robił w łóżku, pozostawiło po sobie niesmak i aktualnie nie preferuję takich znajomości, zraziłam się.

Relacja między Joss (przyjaciółką Eve) a Anthonym ciekawie się zapowiadała i... na tym się skończyło. Ta relacja oklapła równie szybko, a autor stracił nią zainteresowanie. Szkoda, to mógłby być wielki plus dla poprawienia jakości Hate.

Podsumowując, powieść Alana Gibbonsa jest boleśnie przeciętna, umoralniająca i źle napisana. Przeczytałam Hate bez emocji, a to największy minus jaki może mieć książka. Jednak Hate skierowana do młodszych czytelników, może być wartościową lekturą.

Powyższy opis fabuły jest oczywiście mojego autorstwa. Tego z okładki nie będę przytaczała, ale jeśli przeczytacie to, co Wydawnictwo Zielona Sowa serwuje nam z tyłu - w sumie znacie już całą treść Hate. Nic nowego raczej się nie dowiecie. Ja sama przestałam czytać w całości takie opisy, czasem luknę na kilka pierwszych zdań, ale zazwyczaj sugeruję się przy wyborze okładką...