W sali kinowej wyświetlano starsze filmy. Ludzie z radością obserwowali jak główna bohaterka tańczy, robi zabawne miny, uśmiecha się od ucha do ucha, po czym bierze do ręki gitarę i zaczyna śpiewać tęsknym głosem. Sala pochłonięta została melancholijnym nastrojem. Nastrój ten udzielił się również starszej pani siedzącej gdzieś w głębi pomieszczenia. Po jakimś czasie zapaliły się światła, a zgromadzeni ludzie zaczęli wychodzić z sali. Starsza pani wychodziła jako ostatnia. Z oddali zauważył ją pewien mężczyzna, przypatrując się jej z zaciekawieniem. Zauważyła wzrok skupiony na niej, uśmiechnęła się ze smutkiem w oczach, tak bardzo znanym z ekranu.

Audrey Hepburn była jedną z tych aktorek, której biografię bardzo chciałem przeczytać. Teraz udało mi się tego dokonać. Jaka Audrey wyłoniła się z kart książki? Z całą pewnością mam przed oczami kobietę, która doskonale wiedziała czego chcę, przeszła przez życie, które jej nie rozpieszczało, a wręcz wielokrotnie dawało w kość. Jako dziewczynka przeżyła Drugą Wojnę Światową, co ukształtowało ją w późniejszych latach. Będąc już dorosłą zdobyła sławę o jakiej nawet nie marzyła. Autor jej biografii z głębią i sercem oddał każdy moment jej życia. Ukazał te cechy, które pomimo sławy i wszechobecnego splendoru, czyniły z niej nadal skromną i wrażliwą kobietę. Przede wszystkim zaś pozostała sobą, nawet w filmowych wcieleniach.

Autor wskazał także na jej słabości i ogromną potrzebę miłości. Zdecydowanie nie ma tu idealizowania postaci, ale jest za to ogromny szacunek i zafascynowanie. I taką Audrey uwielbiam - pełną wdzięku, piękną kobietę, a jednocześnie bardzo kruchą i doświadczoną przez życie. Teraz widząc ją przed oczyma, jestem pewien, że ten jej charakterystyczny uśmiech pozostanie w mojej pamięci. A czy książką mnie oczarowała? Niech za odpowiedź posłuży obraz Audrey siedzącej w oknie i śpiewającej "Moon River". Słucham i odpływam.

W sali kinowej wyświetlano starsze filmy. Ludzie z radością obserwowali jak główna bohaterka tańczy, robi zabawne miny, uśmiecha się od ucha do ucha, po czym bierze do ręki gitarę i zaczyna śpiewać tęsknym głosem. Sala pochłonięta została melancholijnym nastrojem. Nastrój ten udzielił się również starszej pani siedzącej gdzieś w głębi pomieszczenia. Po jakimś czasie...