Wiem, ż to ubarwianie zwykłego przypadku, ale zaczęłam czytać tę książkę jadąc do Nicei ( miejsce urodzenia autorki, a zarazem głównej bohaterki książki). Gdy odkładałam ją na bok, spadała na mnie w którymkolwiek miejscu samochodu nie byłam. Jedni wezmą mnie za wariatkę, a ja przez owe koloryzowanie zrządzenia losu zaczęłam rozmyślać nas tym jak trudno musiała mieć Valerie, wychowana do trzynastego roku życia we Francji, gdy przeprowadziła się do Izraela. Nie sądziłam, że pamiętnik Zenatti wywoła we mnie tego typu emocje, bo podchodząc do niej nastawiłam się na prostą, błahą, behawiorystyczną lekturę. A tu niespodzianka. Dawka historii jest zgrabnie wpleciona w losy i życie bohaterki. Jednakże nie są to suche fakty, tylko rozmyślania, jak historia i polityka państwa wpływa na młodzież, jak ją dotyka i w pewnych momentach im doskwiera. Stajemy się obserwatorami dorastania. Wychodzenia z roli dziecka i wchodzenia do roli odpowiedzialnego (nie tylko za swoje życie, ale i za losy państwa) człowieka. To pewien rodzaj inicjacji, który musi przejść każdy mieszkaniec Izraela. Po przeczytaniu „Żołnierki” stwierdziłam, że ja zdecydowanie tego obrządku przechodzić nie chcę. Nie mam zamiaru odradzać przeczytania tej książki. Broń Boże! Wręcz przeciwnie. Polecam dzieło Zenatti chociażby dlatego, że mamy możliwość dowiedzieć się, co czekałoby nas po liceum gdybyśmy mieszkali kilka tysięcy kilometrów od Polski.

Wiem, ż to ubarwianie zwykłego przypadku, ale zaczęłam czytać tę książkę jadąc do Nicei ( miejsce urodzenia autorki, a zarazem głównej bohaterki książki). Gdy odkładałam ją na bok, spadała na mnie w którymkolwiek miejscu samochodu nie byłam. Jedni wezmą mnie za wariatkę, a ja przez owe koloryzowanie zrządzenia losu zaczęłam rozmyślać nas tym jak trudno musiała mieć Valerie,...