Ojciec Jan Góra był w Poznaniu przede wszystkim osobowością. Wraz z ojcem Tomaszem Alexiewiczem stanowili tandem autorytetu przełomu lat 70 i 80 XX wieku.

Nigdy ojca Jana nie postrzegałam w kategoriach świętego a tym bardziej błazna. Znałam jego poczucie humoru, ale też i stanowczość, szczególnie w kwestiach wiary i postępowania człowieka na co dzień. O ile można tu doszukiwać się świętości o tyle błazenady już nie.

W książce Jana Grzegorczyka ten tytuł mnie trochę razi. Ale sam wywiad - rozmowa bardzo mi się podoba. Odkrywam nowego Jana Górę, jakby człowieka ze stali. Który potrafi nie tylko przytulić, ale i bardzo zranić. Którego życie jest misją, jemu tylko dobrze znaną i którą całe swoje życie realizuje. Jego ogromna determinacja i zafiksowanie na postawionym zadaniu imponują mi. W tych dziełach dawał z siebie wszystko, zatem może nie starczyło już siły na to, by spojrzeć na drugiego człowieka, jako istoty charakterologicznie innej niż on sam? Stąd taka gromada tych, którzy odeszli, którzy czują się zranieni.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Wyłania się z niej duchowny z krwi i kości. Duchowny i człowiek, dla którego prawda, także o sobie samym, jest ogromną wartością. Nie koloryzuje, nie unika trudnych, bolesnych pytań. Może dlatego że znał Jana Grzegorczyka od młodości, a może dlatego, że taki po prostu był.

Mam tylko nadzieję, że jego dzieła, nie tylko książki, będą dalej żyć.

Polecam.

Ojciec Jan Góra był w Poznaniu przede wszystkim osobowością. Wraz z ojcem Tomaszem Alexiewiczem stanowili tandem autorytetu przełomu lat 70 i 80 XX wieku.

Nigdy ojca Jana nie postrzegałam w kategoriach świętego a tym bardziej błazna. Znałam jego poczucie humoru, ale też i stanowczość, szczególnie w kwestiach wiary i postępowania człowieka na co dzień. O ile można tu...

Grzegorczyk staje na wysokości zadania. Biografia Góry nie jest pisana "na klęczkach", współautor zadaje Ojcu trudne i często niewygodne pytania. Kreśli dość pełny portret psychologiczny twórcy Lednicy, pokazując zarówno jego zdolności organizacyjne i przywódcze, ale także skłonność do ranienia oraz przedmiotowego traktowania współpracowników. Cenne są także często przytaczane opinie innych dominikanów, osób z duszpasterstwa o. Góry, i innych ludzi, których spotkał na swojej drodze zakonnik z Poznania. Jednocześnie biografia jest napisana z charakterystyczną dla Grzegorczyka lekkością, zachęcającą do lektury i nienarzucającymi się czytelnikowi wnioskami. Sam Góra pod koniec życia porównywał się do Faustyny, która także była nierozumiana przez innych w klasztorze, a swoje dzieła musiała realizować wbrew woli niektórych przełożonych. Bez wątpienia Góra to postać, wobec której trudno przejść obojętnie.

Grzegorczyk staje na wysokości zadania. Biografia Góry nie jest pisana "na klęczkach", współautor zadaje Ojcu trudne i często niewygodne pytania. Kreśli dość pełny portret psychologiczny twórcy Lednicy, pokazując zarówno jego zdolności organizacyjne i przywódcze, ale także skłonność do ranienia oraz przedmiotowego traktowania współpracowników. Cenne są także często...