Autorka analizuje w książce historie życia uczestniczek i uczestników oraz praktyki religijne polskiego odłamu ruchu Brahma Kumaris. Przedstawia konwersję do badanej grupy jako proces zmian w obrębie tożsamości płciowej i sprawczości, reorganizacji więzi oraz podporządkowania się obowiązującej dyscyplinie. Przygląda się również sferze pozawerbalnej - rytualnej ciszy i spokojnemu sposobowi bycia, typowym dla Brahma Kumaris - i pokazuje, że ma ona decydujące znaczenie w rekonstrukcji tożsamości i sprawczości badanych oraz budowie duchowego przywództwa. Podaje w wątpliwość, dominujące w feministycznej myśli zachodniej, liberalne rozumienie sprawczości. Wskazuje, że sprawczość nie zawsze musi oznaczać autonomię. Rozważa to zagadnienie w konkretnych warunkach postsocjalistycznej Polski. Zwraca uwagę, że wiele nurtów polskiego feminizmu czerpie z wzorców zachodnich ruchów emancypacyjnych i stawia w centrum autonomię jednostki, co powoduje, że wyklucza się doświadczenia kobiet religijnych. Historie uczestniczek ruchu Brahma Kumaris pokazują, że odejście od religii nie jest jedynym sposobem radzenia sobie kobiet z warunkami kulturowymi, które nie sprzyjają emancypacji.