"Życie jest ciężkie, ale trzeba żyć."

Małgorzata i Marcin od ponad 15 lat są szczęśliwym małżeństwem; ona - kochająca swą pracę nauczycielka języka polskiego w jednym z liceów w Piekarach Śl., on - uzdolniony neurochirurg. Znają swoją przeszłość, są wobec siebie szczerzy, otwarcie rozmawiają o uczuciach i trudnościach dnia codziennego. Jedno, czego im naprawdę brakuje do pełnego szczęścia, to dziecko.
Pewnego dnia Małgorzata postanawia pojechać wraz z Anką, swoją najbliższą przyjaciółką, do umierającego na raka byłego wykładowcy, którego była kochanką podczas studiów. W czasie kolejnego spotkania, Krzysztof wyjawia jej, na co naprawdę umiera. Małgorzata wpada w panikę, dostrzegając konsekwencje popełnionego przed laty błędu, dla całego jej przyszłego życia, rodziny, relacji z mężem. Nie zamierza jednak ukrywać prawdy przed Marcinem. W tym trudnym momencie wspiera ją Anka, która też próbuje zmienić swoje życie.

Mówiąc szczerze, książka specjalnie mnie nie urzekła, nie wywołała we mnie jakiś szczególnych emocji, wzruszeń. Fabuła od pewnego momentu raczej przewidywalna, a jej bohaterowie przeciętni, niczym nie wyróżniający się w swych codziennych zmaganiach. Konkluzja z lektury nasuwa się taka - życie zawsze każe płacić za swoje błędy; jednym udaje się je naprawić, innym nie.

"Życie jest ciężkie, ale trzeba żyć."

Małgorzata i Marcin od ponad 15 lat są szczęśliwym małżeństwem; ona - kochająca swą pracę nauczycielka języka polskiego w jednym z liceów w Piekarach Śl., on - uzdolniony neurochirurg. Znają swoją przeszłość, są wobec siebie szczerzy, otwarcie rozmawiają o uczuciach i trudnościach dnia codziennego. Jedno, czego im naprawdę brakuje do...