„Jeszcze jestem kobietą” – powtarza jak mantrę podmiot. I udowadnia to (głównie sobie) poprzez własną intymność. Jeszcze się biologia o nią nie upomniała, jeszcze jest „przydatna”. Kobieta rozważa „doskonale dopasowane pojęcia” – czy faktycznie sens życia i nasza wartość zależy m.in. od różnych ról społecznych? Podobnie jest przecież i z innymi aspektami, np. urodą czy ogólnie: fizyczną atrakcyjnością (czy naprawdę „chodzi wyłącznie o ciało”?). A co, gdy z poszczególnych funkcji zostaniemy zwolnieni lub (o zgrozo!) sami się wypiszemy? Podmiot przeżywa zdradę męża i rozstanie. A więc wykreśla status żony z życiorysu.

Takich braków, utrat czy niepowodzeń będzie więcej, jak to przecież w życiu bywa (każdemu – wolniej lub szybciej – „pali się świat”). Podmiot, choć początkowo szaleje z rozpaczy, to w konsekwencji buduje swoją siłę. I zyskuje ostrość oraz głębie widzenia. I dostrzega, że jednak coraz częściej „chodzi wyłącznie o ciało” – i nie zawsze przecież o erotyczne żądze, ale choćby i zaklinanie rzeczywistości (m.in. „w zamglonym Photoshopie”).

Stale powraca w poezji Dikty motyw śmierci matki. Podmiot liryczny, prawdopodobnie wszędzie ten sam, nie radzi sobie z tą stratą. Ten ból ciągle się pojawia w określonych momentach, bo „matkę traci się codziennie”. Już na zawsze pozostanie osieroconą córką. Teraz, sama ma rodzinę, więc przyjdzie czas na kolejne odejścia, tym razem wiążące się z usamodzielnieniem się dzieci.

Bardzo lubię i cenię twórczość Hanny Dikty, bo szczerość tego przekazu trafia mi prosto w serce („im więcej prawdy w wierszach tym lepiej”). Te wyznania, które w zasadzie są formułowane za pomocą prostych (ale nie: banalnych) środków, mają nieprawdopodobnie wielki ciężar emocjonalny. To właśnie jest znak rozpoznawczy tej poezji – nie trzeba tu zatracać się w metaforach i poetyckich ozdobnikach, bo nie o to w świecie tego podmiotu chodzi. Tu kroczymy po labiryntach uczuć, codziennych zdarzeń, trosk i rozterek każdej z nas.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/02/jeszcze-jestem-kobieta-hanna-dikta.html

„Jeszcze jestem kobietą” – powtarza jak mantrę podmiot. I udowadnia to (głównie sobie) poprzez własną intymność. Jeszcze się biologia o nią nie upomniała, jeszcze jest „przydatna”. Kobieta rozważa „doskonale dopasowane pojęcia” – czy faktycznie sens życia i nasza wartość zależy m.in. od różnych ról społecznych? Podobnie jest przecież i z innymi aspektami, np. urodą czy...