Naprawdę nie wiem, skąd bierze się u pisarzy pomysł, by z dziennikarzy czynić alkoholików lub stałych bywalców pubów. Zupełnie jakby na studiach dziennikarskich jednym z ćwiczeń było „jak pić alkohol”. Cóż, ja na takich studiach byłam i uwierzcie mi, studenci dziennikarstwa balują tyle samo, co studenci innych kierunków. Nie wiem więc, skąd przekonanie, że w torbie „prawdziwego dziennikarza” oprócz notesu i dyktafonu znajduje się również setka wódki. I choć drażni mnie ten sposób opisywania tego zawodu, to zawsze sięgam po kolejne pozycje.

I tu moje pierwsze zaskoczenie. W powieści Fiony Barton główne skrzypce gra dziennikarka Kate Waters i uwierzcie mi, nie zaczyna ona swego dnia od miski płatków z tequilą. Ma męża, syna i pracę, z której jest zadowolona. Zwłaszcza gdy trafia jej się temat, który, o dziwo, interesuje tylko ją. Na placu budowy znaleziono zwłoki noworodka, a Kate Waters zrobi wszystko, aby odkryć jego historię.

Fiona Barton oddaje w swojej powieści scenę kobietom. Kate Waters to nieustępliwa dziennikarka, która uparcie dąży do odkrycia prawdy. Jednocześnie z jej perspektywy obserwujemy, w jaki sposób internet zmienił zawód dziennikarza. Przestało się liczyć to, czy informacja będzie miała jakieś znaczenie społeczne, bo na pierwszym miejscu stawiane są lajki, komentarze i wyświetlenia. Autorce, która sama pracowała między innymi w „Daily Mail” i „Daily Telegraph”, udaje się niezwykle wiarygodnie przedstawić, w jaki sposób funkcjonuje redakcja, a dzięki zestawieniu doświadczonej Kate z młodym stażystą widzimy nie tylko zupełnie inne podejście do pracy, ale również nadchodzącą zmianę pokoleniową. Poznajemy też dwie inne bohaterki. Emma jest pracującą w domu kobietą, która przeżywa ataki lęku i ma skomplikowaną relację z matką. Natomiast Angela każdego dnia na nowo przeżywa najgorszy dzień swojego życia. I wciąż nie potrafi zrozumieć, dlaczego media i policja oskarżają ją o zimne podejście do tematu. A przecież histeria w niczym by jej nie pomogła, prawda?

Kate jest na tyle dobrze rozpisaną postacią, że Emma i Angela wypadają przy niej blado. O ile Emma jeszcze potrafi zaciekawić swoim zachowaniem i niedopowiedzeniami, które dręczą nas po jej rozmowie z matką, o tyle Angelę możemy obserwować jedynie na tle jej niekończącej się żałoby.

Zakończenie też nie jest zaskakujące, bardziej wprawieni czytelnicy thrillerów czy kryminałów z pewnością domyślą się, ku czemu zmierza Barton. Nie zmienia to jednak faktu, że książkę mimo znacznej objętości czyta się nader przyjemnie. Styl jest lekki i prosty. W tej książce nie znajdziecie dziesiątek pięknych cytatów i nie wykorzystacie podobnej liczby karteczek indeksujących. Zresztą nie o to w kryminałach czy thrillerach chodzi. Tutaj chodzi o intrygę i o to, czy sama autorka nie pogubi się w swoich knowaniach. A Barton z precyzją łączy ze sobą kolejne punkty, jakby realizowała plan. Zaś czytelnik z zadowoleniem płynie przez powieść. Bo największą zaletą tej książki jest jej przyjemny styl. Idealny na nadchodzące listopadowe wieczory, które będziemy spędzać pośród ciemności.

Jest to książka o tym, że przeszłość prędzej czy później nas dopadnie, a konsekwencje złych decyzji odczujemy w najmniej spodziewanym momencie. Jest to też książka o kobietach, bo to one bezsprzecznie grają tu pierwsze skrzypce. I pokazują, że są w stanie sięgnąć po sprawiedliwość prędzej czy później, a kiedy trzeba, staną za sobą murem. Według mnie jest to książka idealna dla tych, którzy chcą zacząć swoją przygodę z tym gatunkiem, i dla tych, którzy szukają czegoś przyjemnego na zimny weekend.

Kinga Kolenda