Dałam się złapać! Po pierwszym tomie, po tych wszystkich zaskoczeniach powinnam być przygotowana na każde rozwiązanie. Na szczęście nie byłam i czytanie „Zmiany” okazało się cudownym przeżyciem.

Autor zaskoczył mnie już na samym początku, bo nie kontynuował wątku z „Silosu”, a mimo to oba tomy ostatecznie zgrabnie się dopełniły. Zostały od początku doskonale przemyślane, dopracowane i rewelacyjnie skonstruowane. Dopiero teraz jeszcze bardziej doceniłam „Silos” i podwyższam mu ocenę o oczko wyżej.

Howey zabawił się mną. Powoli odsłaniał tajemnice, sprytnie mieszał miejsce i czas akcji tak, że początkowo trudno było mi dostrzec cały obraz sytuacji. Stworzył też bohaterów, których polubiłam i mocno im kibicowałam. Mam nawet wrażenie, że w tym tomie skonstruował postacie lepsze niż w „Silosie” – tutaj są one żywsze, prawdziwsze, a emocje w nich tkwiące są głębsze. Były chwile, gdy odczuwałam szok, niedowierzanie i ogromne zaskoczenie, co nie pozawalało mi przerwać czytania. Szczególnie mocno przyciągnęła mnie do siebie pierwsza połowa, która wiele wyjaśniała, ale i zadawała kolejne pytania. Warto zwrócić też uwagę na przytłaczający klimat, tajemniczość, częste poczucie osamotnienia, nerwowość, smutek. W świecie tu zaprezentowanym niewiele było radości, rzadko widziałam uśmiechy na twarzach bohaterów. Autor umiejętnie grał na moich emocjach. Dostawałam jedną zaskakującą informację i oczekiwałam chwili oddechu, ale Howey nie zwalniał tempa i uderzał mnie w głowę raz po raz. I uwierzcie, to uderzanie przyniosło mi wiele radochy ;)

Przy okazji rewelacyjnej rozrywki autor zadał pytania dotyczące kondycji dzisiejszego świata, społeczeństwa, osoby jako jednostki, przyszłości. Zapytał, gdzie są granice, kto decyduje o losach wszystkich, jak daleko może posunąć się człowiek i ile może znieść, jak ratować się przed upadkiem ostatecznym. Na szczęście nie robił tego w nachalny sposób, pytania te nasunęły się właściwe same, a ja próbowałam na nie odpowiedzieć wspólnie z bohaterami książki.

Po ostatnim tomie spodziewam się wiele i jestem przekonana, że autor mnie nie zawiedzie. Pozwolę mu, by zabawił się ze mną jeszcze raz, by mnie zaskoczył i zszokował. Ciężko mi było usiedzieć w spokoju nad „Silosem” i „Zmianą”. Jestem pewna, że tak samo będzie z „Pyłem”. Czytajcie, bo to rozrywka na bardzo wysokim poziomie, która daje wiele frajdy.

Dałam się złapać! Po pierwszym tomie, po tych wszystkich zaskoczeniach powinnam być przygotowana na każde rozwiązanie. Na szczęście nie byłam i czytanie „Zmiany” okazało się cudownym przeżyciem.

Autor zaskoczył mnie już na samym początku, bo nie kontynuował wątku z „Silosu”, a mimo to oba tomy ostatecznie zgrabnie się dopełniły. Zostały od początku doskonale przemyślane,...