Mimo negatywnych odczuć, których doświadczyłam przy "Naznaczonej" co dziwne po kolejną część sięgnęłam także ochoczo. Muszę przyznać, że zauważyłam dość dużą różnicę przy obu częściach. Czytało się całkiem dobrze. Nie ukrywam, iż niektórych scen po prostu nie rozumiałam.

Tłumaczka definitywnie nie wykazała się tu znajomością gramatyki języka polskiego. Ileż to razy spotkałam się z wyrazem tą zamiast TĘ. Mi wystarczyło tylko raz powiedzieć a zapamiętałam na całe życie. Na prawdę słownictwo na prawdę tu razi. Więc... no nie przyzwyczaiłam się, jak to miałam w nadziei. Liczne powtórzenia zawarte w JEDNYM akapicie zajmującym 1/4 ksiązki. Dobrze uczę się z naszego ojczystego języka, dlatego sprawia mi to problemy.

Sprawę przekładu już oceniłam. Teraz z komentarzami przeniosę się na nasze panie Cast. W książce zawarły bardzo dużo własnych prywatnych wywodów, poglądów. Na przykład Oklahoma była wywyższana niemal w każdym rozdziale. OK! Kochają swoją ojczyznę. W tym mieście się urodziły. W Tulsie uczy się Kristin. Tylko... Nasza ojczyzna jest tak wielka i piękna, że zamiast ciągle opisywać jedne i te same miasta dało się wybrać jeszcze 10 innych miast.

Kolejne poglądy. Tym razem na temat miłości do dziecka do rodziców. W przypadku Zoey rozumiem nie chęć do ojczyma, ale matce mogła przecież odpuścić, prawda? Rozumiem, że mało się o nią troszczyła po ślubie z Jonem. Ale przez poprzednie lata okazała jej wiele miłości. Bohaterka powinna o tym pamiętać. O dobrych rzeczach wielu zapomina...

A teraz trochę o zachowaniu Zoey, które nie jest już związane z pisarkami lub tłumaczką. Dziewczyna jest nie stała przy sprawach sercowych. Erik (moją opinią najlepszy kandydat na bezgraniczną miłość jeśli chodzi o tę książkę), Heath (nie potrzebnie go naraża, tyle ode mnie) oraz Loren (powinien odpaść od razu, gdy stanął na start, ponieważ jest po prostu za stary). Pojechała sobie na 3 fronty. Pięknie, wspaniale, wyśmienicie. Jeżeli w kolejnych tomach będzie płakać, bo każdy chłopiec ją zostawił wyśmieję ją. Obiecuję!

Istnieją plusy. Nawet całkiem duże. Akcja całkiem mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się po Neferet takiej zmiany. Choć zapewne od pierwszej części taka była. (Duch Elizabetch a także Elliota). Afrodyta i postawa jej przyjaciół zaskoczyła mnie. Sądziłam, ze między dziewczynami stoczy się "krwawa" wojna, tymczasem zakopały topór wojenny. Przynajmniej na razie. Przy finale spodziewałam się ostrej sieczki. Jednak tu też wszystko potoczyło się inaczej. Zadowalająco dla mnie. I ta śmierć tej pewnej osoby... przekonacie się, czytając książkę. ;)

Mimo negatywnych odczuć, których doświadczyłam przy "Naznaczonej" co dziwne po kolejną część sięgnęłam także ochoczo. Muszę przyznać, że zauważyłam dość dużą różnicę przy obu częściach. Czytało się całkiem dobrze. Nie ukrywam, iż niektórych scen po prostu nie rozumiałam.

Tłumaczka definitywnie nie wykazała się tu znajomością gramatyki języka polskiego. Ileż to razy...