To jest ten rodzaj kryminału, który najbardziej kocham.
Biorę go do ręki, oglądam zagadkową, swoją drogą świetną okładkę, rozsiadam w barowym krzesełku dla starszych bufetowych, odchylam głowę do tyłu. I tą głową odsłaniam kurtynę świata A.Christie.
Wsadzam ją tam całą i pochłania mnie to wydarzenie całkowicie.
Jeszcze chwilę czuje smyranie kurtyny rzeczywistości, ale z czasem odchodzi ona w niepamięć.
A ja? Wściekam się na mordercę i ścigam się z Herkulesem Poirot'em, kto szybciej rozwiąże sprawę. On zawsze jest z przodu, co sprawia, że prawie się w nim zakochuje. Dzięki jego powolnym krokom wszystko w głowie mi się układa. Beznadziejna sprawa, wydająca się być efektem tylko bestialstwa.
Pach! Ma idealne wytłumaczenie. I nagle śmieje się z lokalnej policji i społeczności, żal mi ofiar i podziwiam detektywa Poirota. Czasem coś próbuje mnie z uroczego świata Anglii wyciągnąć. Jakieś szelesty...
- PRZEPRASZAM MOŻNA TYSKIE?
- tak, tak...
W amoku wykonuje pracę i szybko wracam do książki, jakby nie chcąc, aby mgła zeszła mi z oczu i ucięła moje wciągnięcie. Szeleszczę stronami, chcąc, jak najszybciej, ale bez oszustwa poznać rozwiązanie.
Mimo mojej szarpaniny z zagadką, która skończyła się fiaskiem zamykam książkę z pełną zadowolenia miną.
Zdecydowanie jest to jeden z najlepszych kryminałów, jakie czytałam.

Jedno zastrzeżenie mam do wydawnictwa: Rozumiem okładki ważna rzecz, ale jak na taką książkę cztery literówki to za dużo...

To jest ten rodzaj kryminału, który najbardziej kocham.
Biorę go do ręki, oglądam zagadkową, swoją drogą świetną okładkę, rozsiadam w barowym krzesełku dla starszych bufetowych, odchylam głowę do tyłu. I tą głową odsłaniam kurtynę świata A.Christie.
Wsadzam ją tam całą i pochłania mnie to wydarzenie całkowicie.
Jeszcze chwilę czuje smyranie kurtyny rzeczywistości, ale z...