Niezwykła książka. Dawno nie oceniłam żadnej książki tak wysoko. Uważam też, że mimo iż nie minęło jeszcze nawet połowa roku to właśnie będzie dla mnie książka roku. Niezwykła z kilku względów. Po pierwsze osoba narratora, którym okazuje się być Śmierć (rodzaju męskiego), tutaj przedstawiona jako współczujący wysłannik Boga bliższy ludziom i bardziej empatyczny nawet niż sam Bóg, który jest gdzieś nieokreślenie daleko. Po drugie ciężko przedstawić obraz wojny w jakiś nowatorski sposób, bo wiele już książek na ten temat napisano, a Markusowi Zusakowi się to udało. Przedstawia on wojnę oczami Niemców małego niemieckiego miasteczka, dla których wojna też była dramatem. Zakończyła ich miłości, przyjaźnie, spowodowała utratę wielu bliskich osób. Nie wszyscy Niemcy byli nazistami i nie wszyscy byli źli.
Główną postacią powieści jest Liesel, tytułowa złodziejka książek. Dziewczynka w 1939 roku zostaje oddana na wychowanie do rodziny zastępczej. Już przed wojną traci swoich bliskich, a wojna tylko pogłębia te straty. Odskocznią są dla niej książki. Wielkie wrażenie zrobił na mnie opis jej czytania w schronie podczas nalotów.
Ciężko oddać wszystkie emocje i uczucia, którymi przepełniona jest książka: miłość, przyjaźń, strach, cierpienie, współczucie, nadzieję, poświęcenie i śmierć.
Na pewno jest to też opowieść o znaczeniu słów, o potędze ich działania, o tym, że mogą przynieść dobro i ukojenie, ale można się też nimi posłużyć w tym celu, a nawet wywołać zawieruchę wojenną, która ogarnęła cały świat.
Fascynująca powieść, której długo nie da się zapomnieć.

Niezwykła książka. Dawno nie oceniłam żadnej książki tak wysoko. Uważam też, że mimo iż nie minęło jeszcze nawet połowa roku to właśnie będzie dla mnie książka roku. Niezwykła z kilku względów. Po pierwsze osoba narratora, którym okazuje się być Śmierć (rodzaju męskiego), tutaj przedstawiona jako współczujący wysłannik Boga bliższy ludziom i bardziej empatyczny nawet niż...