Siedział samotnie w swoim pokoju mając w głowie wspomnienia pełne smutku. Gdzie teraz była ta, do której tak często wzdychał, ta dla której mógł się budzić nawet w najczarniejszą godzinę? Nie został żaden ślad. Pozostawał tylko on sam, toczący bój ze swoją samotnością i zdający sobie sprawę, że to nierówna walka. Telefon umilkł, Już nie odpowiadał. A on czekał nadal niesiony nadzieją, nadzieją mocną w swej naiwności.

Powieści Haruki Murakamiego dotykają zazwyczaj prostych spraw dnia codziennego i tak jest i tym razem. Zdawać by się mogło, że z tak zwyczajnych rzeczy nie da się za wiele wycisnąć. Ale! To jest przecież Murakami i tu otrzymamy wszystko. Bo i znajdzie się tu miejsce na smutek, miłość i samotność, która pełni w tej książce niebagatelną rolę. To ona spaja fabułę, każdy wątek i dialog. Samotność u Murakamiego jest nieuchronną częścią ludzkiego życia. Jego bohaterowie gubią się w swojej codzienności i mimo wzajemnego przyciągania nie potrafią się odnaleźć. Powieść tę charakteryzuję oniryczne balansowanie między snem a jawą, lecz nie czyni z niej to bardzo trudnej lektury. Styl autora pozostaje niezmiernie przystępny.

Książką ta nie grzeszy grubością, posiada zaledwie 260 stron, lecz niech was nie zmyli jej niepozorność. Są w niej ukryte spore pokłady emocji i uczuć. Murakami inteligentnie posługuję się słowem, co sprawia, iż między zwykłymi dialogami da się odnaleźć cząstkę nas samych. Jest to z pewnością jedna z mocniejszych stron książki japońskiego pisarza. Opowieść ta jest niejednoznaczna. Można złapać się na tym, że niekiedy nie będziemy wiedzieć co jest prawdą a co fałszem. Ta wszechobecna oniryczność wbija się w historię i nie odpuszcza do samego końca. Pozostaje pytanie co ma oznaczać tytułowy sputnik? Jestem pewien, że już po jakimś czasie od momentu rozpoczęcia lektury znajdziecie na to odpowiedź.

Siedział samotnie w swoim pokoju mając w głowie wspomnienia pełne smutku. Gdzie teraz była ta, do której tak często wzdychał, ta dla której mógł się budzić nawet w najczarniejszą godzinę? Nie został żaden ślad. Pozostawał tylko on sam, toczący bój ze swoją samotnością i zdający sobie sprawę, że to nierówna walka. Telefon umilkł, Już nie odpowiadał. A on czekał nadal...