Odchodzi świat, jaki znamy, ludzie, których kochamy – a autorka opisuje to odchodzenie przejmująco.

„Odchodzić” jest opowieścią o rodzinie na przestrzeni niemal całego wieku, o tym, jak się ona zmienia wskutek zmian w świecie (a te w XX wieku były burzliwe a ich konsekwencje tragiczne).
Rodzinna opowieść z Wołynia jest niezwykła. Zaczyna się gdzieś w latach dwudziestych dwudziestego wieku – w tym czasie rodzi się bohater - Henryk, którego losy śledzimy do końca, do jego własnego odejścia. Dzieciństwo upływa mu w świecie odmalowanym idyllicznie. Sielski okres życia rodziny kończy się, gdy łaska pańska (ta, co na pstrym koniu jeździ) się odmienia. Rodzina, zmuszona szukać szczęścia (czytaj: pracy i mieszkania) wędruje do sąsiednich wsi.
Na Wołyniu, rodzina spotyka innych Polaków ale też Żydów i Ukraińców – wszyscy oni zamieszkują te tereny, i albo sobie wzajemnie pomagają albo nie (niezależnie od narodowości – człowiek jest przyzwoity lub nie). Narodowość zaczyna mieć znaczenie podczas wojny – od tego kim jesteś zależy to, jak potoczą się losy Twoje i Twojej rodziny. Polska rodzina z Wołynia musi poradzić sobie z utratą synów – starszy – Henryk zostaje wysłany na Berlina na przymusowe roboty – wojna wybuchła, gdy zaczynała się jego młodość i przekreśliła wszelkie plany na przyszłość; młodszy – Bolek decyduje się na walkę i rodzina nigdy nie dowie się jak potoczyły się jego losy, znika w lesie. Henryk wraca po wojnie i wysłuchuje opowieści, przerażającej, o losach rodziny – bliższej i dalszej i przyjaciół, sąsiadów podczas wydarzeń rzezi wołyńskiej.
Powojenne losy rodziny skupiają się już tylko na Henryku – kim został, jak się odnajdywał w nowej, ludowej rzeczywistości, ale przede wszystkim opowieść skupia się na odchodzeniu jego samego. Ten fragment książki skłania do refleksji – jak traktujemy starsze osoby, które, podobnie jak dzieci wymagają opieki, ale w przeciwieństwie do dzieci nie są tak słodcy jak one, jaką opieką ich otaczamy, jak powinna ta opieka wyglądać. Ta część opowieści zestawia dwa światy (i dwa skrajnie różne – choć znajdujące się w jednej Wspólnocie – systemy opieki zdrowotnej) – polski i francuski, dzięki czemu nowymi oczami patrzymy na znane dotąd sytuacje. Jest to też niezwykle poruszająca historia starości, osamotnienia, bezsilności ale i walki o godność ostatnich, często w naszej rzeczywistości, gorzkich, przykrych chwil.

Odchodzi świat, jaki znamy, ludzie, których kochamy – a autorka opisuje to odchodzenie przejmująco.

„Odchodzić” jest opowieścią o rodzinie na przestrzeni niemal całego wieku, o tym, jak się ona zmienia wskutek zmian w świecie (a te w XX wieku były burzliwe a ich konsekwencje tragiczne).
Rodzinna opowieść z Wołynia jest niezwykła. Zaczyna się gdzieś w latach dwudziestych...