Kolejny raz sięgam po Paulo Coelho. Czy jego powieści kuszą mnie wyrafinowanym językiem? Może wartką akcją? A może jeszcze pięknie rozbudowanymi portretami bohaterów? Wszystko po trochu, a może wręcz przeciwnie –nic z wyżej wymienionych. Dlaczego więc wciąż uparcie czytamy książki pisane w tym nieco filozoficznym tonie, a w rzeczywistości w wyolbrzymionej chęci nadania sensu swojemu dziełu? Czy naprawdę pociągają nas wstawione na siłę prawdy życiowe i przestrogi moralne?

Ten brazylijski pisarz nie raz szokował swoją monotonią, którą przedstawia w powieściach. Jednakże wielu czytelników wciąż do niego wraca i im więcej czyta tego przesadzonego bełkotu, tym bardziej zachwyca się jego prozą. W czym tkwi magia tych książek? Myślę, że po prostu z pragnienia ciągłego doznawania życia. Paulo Coelho nieustannie pokazuje nam różnorodne aspekty życia i wręcz stara się nam wmówić, że jest ono wspaniałe. Nieważne, że czasem jest źle –nasze czyny i serca mogą przecież odmienić rzeczywistość! Tak więc sięgamy po jego książki, aby móc doznawać na nowo przemian, które zachodzą w człowieku lub odnaleźć tą siłę do zmian w samym sobie. Zapewne część z nas sięga po nie także po to, aby następnie je skrytykować…

Przyznam, że „Jedenaście minut” mnie urzekło. Nie wiem czy da się dokładnie sprecyzować dlaczego. Na pierwszy rzut oka jest to pomysł jak każdy inny, ale po przeczytaniu tej książki można zanurzyć się w refleksjach na temat biegu życia i zastanowić się czy faktycznie mamy nad nim pełną kontrolę.

Maria wyjeżdża ze swojej rodzinnej wsi w Brazylii i rusza na wakacje do Rio de Janeiro. Jest niezależną osobą, która twardo stąpa po ziemi i wie czego chce. Na plaży poznaje tajemniczego mężczyznę, który oferuje jej pracę tancerki samby w Europie. Zachwycona możliwością zwiedzenia świata i oczarowana mężczyzną przystaje na propozycję. Niestety kobieta nie zdobywa akceptacji swojego pracodawcy i niedługo traci posadę. Duma nie pozwala jej wrócić do kraju z niczym, zresztą nie ma pieniędzy na powrót.

Rozpoczyna życie na nowo w Genewie. Nie wierzy w miłość zniechęcona porażkami z przeszłości. Nie ma pieniędzy ani nadziei, że coś się odmieni. Rozpoczyna pracę jako prostytutka. Jest to nie tyle spontaniczna decyzja co przemyślany wybór. Pierwsze obawy opuszczają kobietę, a ta zaczyna wyzwolone życie, które może i nie jest idealne, ale na pewno przynosi zyski…

Pewnego dnia Maria poznaje zagadkowego malarza. Czy stracone nadzieje o wielkiej miłości powrócą ze zdwojoną siłą? A może Maria postanowi odrzucić mężczyznę i trwać w uporządkowanym aczkolwiek nieco nieprzewidywalnym stanie. Kobieta stoi przed wyborem i może zmienić kompletnie wszystko –nawet samą siebie. Czy jednak to zrobi? I jakie będą rezultaty jej wyborów? Ktoś kiedyś powiedział, że nie można wybrać złej drogi, bo przecież każda nas gdzieś zaprowadzi… Ale czy można wybrać dobrą? Maria musi się zmierzyć właśnie z takim dylematem. Cokolwiek wybierze, straci pewien przywilej. Pieniądze albo miłość. Ciało lub dusza…

Styl pisarski Paulo Coelho jest jedyny w swoim rodzaju. Nigdy nie możemy być pewni co jest faktem, a co fikcją. Jednakże im dłużej wgłębiam się w jego literaturę tym bardziej mnie zaskakuje, przestaję w niej widzieć ciągłe wałkowanie tych samych tematów i specyfiki bycia sobą, a dostrzegam także odrębne historie ludzi takich, jak każdy z nas. Może i my jesteśmy taką Marią, która brnąc w stronę marzeń zatraciła samą siebie i musi teraz ją odnaleźć?

http://puszokowa.blogspot.com/2013/02/jedenascie-minut-onze-minutos.html

Kolejny raz sięgam po Paulo Coelho. Czy jego powieści kuszą mnie wyrafinowanym językiem? Może wartką akcją? A może jeszcze pięknie rozbudowanymi portretami bohaterów? Wszystko po trochu, a może wręcz przeciwnie –nic z wyżej wymienionych. Dlaczego więc wciąż uparcie czytamy książki pisane w tym nieco filozoficznym tonie, a w rzeczywistości w wyolbrzymionej chęci nadania...