Tomik ten zawiera utwory o różnej tematyce, ale układające się w pewien sensowny ciąg myślowy, jakby czytelnik obserwował ewolucję duchowych przeżyć głównego bohatera/ narratora tych wierszy. Nie znoszę w omawianiu poezji gdybania nad tym, co poeta miał na myśli - bo i zamiary poety mogą być inne, i sposób przemawiania danego wiersza do czytelnika może być zupełnie różny. Dlatego nie będę omawiać, o czym ten tomik opowiada. Wspomnę jedynie, że jest tu niepokój egzystencjalny, jest miłość, zagubienie, poczucie uwięzienia, jest zdrada i zachwyt zakazaną miłością, jest powrót niewiernego, jest ojcostwo, niezgoda na śmierć, przywoływanie wspomnień z dzieciństwa, jest wojna.

Charakterystyczne i poruszające jest poczucie, że nad całym tym opowiedzianym światem zalega jakiś cień. Jakby nawet w chwilach miłosnego uniesienia świadomość śmierci nie dawała o sobie zapomnieć. Przywodzi to na myśl stan depresyjny - gdy nic człowieka nie może ucieszyć, bo na piersi ciąży głazem lęk i świadomość skończoności i bezsensu istnienia. Straszne to i przygnębiające, ale też dramatycznie prawdziwe...

Poezja Tomasza Jastruna jest oszczędna w słowach, na próżno szukać tu pięknych opisów, egzaltacji, słowotwórczych popisów. Mi kojarzy się ona z poezją Różewicza, choć znać wyraźnie, że jednak to już głos następnego pokolenia. Ale w tych oszczędnych opisach znaleźć można perełki, które trafiają celnie w sedno opisywanego stanu: jak choćby ten "nie dojedzony sen na ustach" czy "trzymanie dwóch płci na krótkiej skórzanej smyczy". Coś, co ukłuje swoim prostym pięknem, swoją poetycką zwyczajnością. I na długo utkwi w pamięci...

Tomik ten zawiera utwory o różnej tematyce, ale układające się w pewien sensowny ciąg myślowy, jakby czytelnik obserwował ewolucję duchowych przeżyć głównego bohatera/ narratora tych wierszy. Nie znoszę w omawianiu poezji gdybania nad tym, co poeta miał na myśli - bo i zamiary poety mogą być inne, i sposób przemawiania danego wiersza do czytelnika może być zupełnie różny....