Proza Joanny Sykat tka i przeplata emocjonalne nitki i za każdym razem pokazuje, co w naszym życiu powinno być ważne, co najważniejsze. Bohaterowie Jej opowieści są niezwykle autentyczni, łatwo sterują naszymi uczuciami, dając do zrozumienia, że tak naprawdę nic nie jest oczywiste, a wszystko zależy od nas, od naszego podejścia do życia i roli, w jakiej się odnajdziemy. Joasia należy do tych autorek, o książkach których tak łatwo i szybko się nie zapomina, bo przekaz i ładunek emocji jest tak sugestywny, że zmusza nas do głębszych refleksji.


Perfekcyjna Aldona, w domu której każda rzecz ma swoje miejsce, czystość i porządek są pierwszorzędne, zaczyna odczuwać pewien dyskomfort. I to wcale nie za sprawą domagającego się wciąż uwagi rodziców Michałka, ale koleżanki z pracy, dla której nie dobra i bogactwa materialne są najważniejsze, ale kochający mąż i trójka dzieci, które poza mamą i ojcem świata nie widzą. Różnorodność charakterów, jaka emanuje z nakreślonych przez autorkę bohaterów jeszcze bardziej nas do nich zbliża. Sykat pokazuje kontrasty – światopoglądowe, moralne, materialne, etyczne, jednocześnie uwypuklając wszystko to, co nazywamy ulotnością. Aldona ma wszystko – dobrą pracę, kochającego męża, syna, perfekcyjny dom, a jednak coś zaczyna ten porządek burzyć. Niepokojące objawy i sygnały zaczyna przesyłać zachowanie syna. Czy Aldona dostrzeże, że w życiu można związek i rodzinę budować, nie na starannie wypielęgnowanych paznokciach? Czy kobieta zacznie swojej sytuacji emocjonalnej nadawać wreszcie określenia?

Wydawać by się mogło, że podobne schematy mijamy codziennie na ulicy. Nic bardziej mylnego. Autorka skrzętnie stopniuje uczuciowy rozgardiasz bohaterów. W pewnym momencie do ich wymiętego przez los świata zaczyna wdzierać się złudzenie, jak optyczny i zdawałoby się jedyny wariant najlepszego rozwiązania. Joanna Sykat pokazuje, że w życiu nic nie jest tak naprawdę jednoznaczne, że ten idealizm często pokryty jest warstwą kurzu, spod którego nachalnie wychodzi prawda, czy tajemnica, nawet ta ukryta na dnie szuflad:

„Widocznie jednak prędzej czy później każda sprawa wychodzi na światło dzienne. Nawet ta najbardziej bolesna i skrywana.”


Sykat dotyka też bolesnych, trudnych tematów – wzajemnych relacji, zrozumienia, odgrywania w swoim życiu ważnych ról. Autorka misternie utkała charaktery swoich bohaterów i wcieliła w bardzo wyraziste relacje. Związki zbudowane na pozorach, w których często to dzieci są tymi najmądrzejszymi, jakby bardziej szczerymi, czy wykazującymi się niezwykłą mądrością życiową. To dzieci otwierają nam dorosłym oczy na to, co niedostrzegalne, są znakomitymi obserwatorami i śmiało okazują swoje uczucia.

„Na ścieżkach złudzeń” to powieść, która zostanie z Wami na bardzo długo. Autorka jak zawsze podkreśla w opowiedzianej przez siebie historii nie tylko płaszczyzny obyczaju, ale też psychologiczne aspekty ludzkich zachowań, wzajemne budowanie relacji. Sykat nigdy nie skupia się na powierzchowności, mówi o tym co zawiłe, trudne, często odpychane przez codzienne pozorności. Ukazuje, że potrzeba czasami pewnych rewolucji, by przewartościować postrzeganie otaczających nas ludzi i zachodzących w życiu zdarzeń. No i zakończenie, które zadziornie wrysowuje się w pamięć. To jest książka, którą z serca polecam wszystkim!


https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/11/patronat-medialny-recenzja-premierowa.html

Proza Joanny Sykat tka i przeplata emocjonalne nitki i za każdym razem pokazuje, co w naszym życiu powinno być ważne, co najważniejsze. Bohaterowie Jej opowieści są niezwykle autentyczni, łatwo sterują naszymi uczuciami, dając do zrozumienia, że tak naprawdę nic nie jest oczywiste, a wszystko zależy od nas, od naszego podejścia do życia i roli, w jakiej się odnajdziemy....