Początek kioskowej kolekcji komiksów o Conanie Barbarzyńcy z początku 2018 r. Omawiany tu tom zawiera czarno-białe historie oryginalnie publikowane na łamach pięciu numerów magazynu „Savage Tales” w latach 70.. Opowieści te są przeznaczone bardziej do starszego czytelnika niż te ze względnie ułagodzonej serii „Conan the Barbarian” (w Polsce opublikowano ją jako w formie pierwszego tomu „Essential Conan”).

Tom otwiera adaptowana już w wielu mediach historia „Córka lodowego olbrzyma”. Tutaj główny bohater pośród ośnieżonych gór spotyka zwiewnie ubraną niewiastę. Opowieść ta może kojarzyć się mitologicznymi syrenami przyzywającymi żeglarzy do rozbicia się na skałach. Tutaj też oczywiście za piękną dziewczyną kryje się pewne niebezpieczeństwo. Moim zdaniem jednak bohater zbyt łatwo radzi sobie z zagrożeniem, przez co wcale nie czuć niesamowitości tego starcia. Już bardziej emocjonująca była krótka walka rozpoczynająca opowieść. O wiele bardziej klimatyczny jest też ostateczny los tajemniczej kobiety, a także ostatnia strona zawierająca pewne wyjaśnienie tego zdarzenia.

Następną opowieścią są tytułowe „Czerwone ćwieki”. W tej historii Conan razem ze swoją nową przypadkową towarzyszką w ucieczce przed potworem trafiają do tajemniczego miasta. Początkowo historia intryguje zagadką i czytelnik razem z bohaterami poznaje kolejne ponure epizody z przeszłości miasta. Jest tu parę bardzo szokujących scen, a sami mieszkańcy miasta są zarówno niejednoznaczni moralnie, jak i dosyć przerażający. Szkoda, że ostatecznie sprowadza się to tylko do jednej wielkiej nawalanki w finale.

Za rysunki w tej część tomu odpowiada znany z komiksu „Broń X” Barry Windsor-Smith. W „Córce lodowego olbrzyma” świetnie radzi sobie z ludzkimi sylwetkami, a także z rysowaniem scen akcji. Szkoda więc, że przy tym nałożono na niego pewną cenzurę, a sceny walki były tu bardzo ograniczone. Trzeba też niestety zauważyć, że Conan w jego wykonaniu ma tylko jedną minę. Trochę mniej podobały m się jego prace w „Czerwonych ćwiekach”. Rysunki wydają się tu mniej dokładne i dosyć statyczne. Jednakże dobrze udało się tu oddać elementy grozy – szczególnie dobrym pomysłem było przekształcenie pewnego czarnego charakteru w bardziej straszną wersję w stosunku do literackiego oryginału. Żałuję tylko, że pozostawiono dosyć nietrafiony wygląd potwora z początku opowieści.

W trzeciej historii czyli w „Nocy Czarnego Boga” bohatera udaje się na morską wyprawę, by uratować pewną porwaną dziewczyną. Jest to dosyć prosta opowieść z sugestią wątku nadnaturalnego w tle. Niestety wspomniany wątek poboczny wydaje się jedynie dodatkiem i bez niego fabuła potoczyłaby się w sumie w bardzo podobny sposób. Podobało mi się jednak, że tom ten pokazał bardziej wrażliwą wersję Conana, a jego przeciwnicy w sumie nie byli aż takimi potworami. Tutaj rysuje już Neal Adams chyba najbardziej znany z pracy nad komiksami o Batmanie w latach 70. Jego kreska bardziej przypadła mi do gustu niż ta Windsora-Smtitha. Jest dokładniejszy, bardziej dynamiczny i dobrze radzi sobie z mimiką twarzy. Szczególnie podobały mi się retrospekcje ukazujące różnorodność dawnych przygód Conana.

Tom zamyka „Tajemnica rzeki czaszek”, gdzie na bagnach Conan pomaga pewnej wiosce terroryzowanej przez złego władcę. Widać tutaj pewne inspirację gotycką literaturą w stylu „Draculi” – pojawia się tu mroczne ponuro zamczysko, a jego właściciel zdaje się mieć konszachty z nieczystymi siłami. Już sam wygląd wieśniaków skutecznie wprowadza w klimat. Niestety wraz z rozwojem akcji okazuje się, że antagonista ma bardzo przyziemne cele, a przeciwnicy są zdecydowanie materialni i mało pomysłowi. Plus jednak za dosyć humorystyczne zakończenie. Za to rysunki Jima Starlina, którego można było w Polsce podziwiać w komiksie „Warlock” wydanym w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, są naprawdę bardzo ładne. Jest równie dokładny i dynamiczny, co Neal Adams. Jednakże stosuje o wiele grubszą kreskę od wspominanego rysownika, więc całość wydaje się mniej naturalna. Szkoda też, że fabuła nie pozwoliła na wykorzystanie talentu rysownika do fantastycznych rekwizytów.

Warto jeszcze wspomnieć, że to wydanie posiada parę dodatków dotyczących samych komiksów i postaci Conana. Można dowiedzieć się w jakich okolicznościach powstały dane opowieści i co było przyczyną zmian w stosunku do literackiego oryginału. Bardzo wzbogaca to lekturę.

Podsumowując, ten tom to pozycja głównie dla fanów Conana. Reszta czytelników może narzekać na bardzo uproszczoną fabułę i nieciekawych bohaterów. Wszystkim jednak powinny spodobać się rysunki, które w każdej z omawianych historii prezentują coś ciekawego pod względem graficznym.

Początek kioskowej kolekcji komiksów o Conanie Barbarzyńcy z początku 2018 r. Omawiany tu tom zawiera czarno-białe historie oryginalnie publikowane na łamach pięciu numerów magazynu „Savage Tales” w latach 70.. Opowieści te są przeznaczone bardziej do starszego czytelnika niż te ze względnie ułagodzonej serii „Conan the Barbarian” (w Polsce opublikowano ją jako w formie...