Lubię reportaże. Tak naprawdę mogłabym skończyć na tym zdaniu. Betrojerinki to piękny, czysty klasyczny reportaż podbudowany solidnym badaniem rynku, opisem dotychczasowych działań na rzecz poprawy polskich „pracownic delegowanych”. Z drugiej strony niesie za sobą smutek podbudowany nutką optymizmu. Smutek, który zamyka nam oczy i zmusza do zastanowienia się lub rzucenia kilku soczystych k*** - dlaczego nie może być u nas normalnie i dlaczego te wszystkie kobiety muszą jeździć opiekować się staruszkami w Niemczech, jakby u nas nie było takiego zapotrzebowania. Dlaczego nadal nie możemy dobić do normalnych pensji a pięćdziesięcioparoletnia pani musi tułać się po świecie bo gdyby pracowała u nas to odbiorą jej to kuriozalnie wysokie siedmiuset złotowe świadczenie przedemerytalne. Świadczenie, które się jej przecież należy, przepracowała pół życia. I kto się nami zajmie na starość? Bo przecież jak stwierdza jedna z bohaterek reportażu- do nas to już chyba nikt nie przyjedzie, no chyba że z jakiego Hondurasu...

Po przeczytaniu tej książki mam więcej pytań niż odpowiedzi. To chyba dobrze? :)

Lubię reportaże. Tak naprawdę mogłabym skończyć na tym zdaniu. Betrojerinki to piękny, czysty klasyczny reportaż podbudowany solidnym badaniem rynku, opisem dotychczasowych działań na rzecz poprawy polskich „pracownic delegowanych”. Z drugiej strony niesie za sobą smutek podbudowany nutką optymizmu. Smutek, który zamyka nam oczy i zmusza do zastanowienia się lub rzucenia...