Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię reportaże. Tak naprawdę mogłabym skończyć na tym zdaniu. Betrojerinki to piękny, czysty klasyczny reportaż podbudowany solidnym badaniem rynku, opisem dotychczasowych działań na rzecz poprawy polskich „pracownic delegowanych”. Z drugiej strony niesie za sobą smutek podbudowany nutką optymizmu. Smutek, który zamyka nam oczy i zmusza do zastanowienia się lub rzucenia kilku soczystych k*** - dlaczego nie może być u nas normalnie i dlaczego te wszystkie kobiety muszą jeździć opiekować się staruszkami w Niemczech, jakby u nas nie było takiego zapotrzebowania. Dlaczego nadal nie możemy dobić do normalnych pensji a pięćdziesięcioparoletnia pani musi tułać się po świecie bo gdyby pracowała u nas to odbiorą jej to kuriozalnie wysokie siedmiuset złotowe świadczenie przedemerytalne. Świadczenie, które się jej przecież należy, przepracowała pół życia. I kto się nami zajmie na starość? Bo przecież jak stwierdza jedna z bohaterek reportażu- do nas to już chyba nikt nie przyjedzie, no chyba że z jakiego Hondurasu... Po przeczytaniu tej książki mam więcej pytań niż odpowiedzi. To chyba dobrze? :)