Pierwszym moim zetknięciem z prozą Zafóna była jego debiutancka książka, "Książę mgły", którą uważam, niestety, za bardzo słabą, nawet uwzględniając to, że była ona skierowana do wyraźnie młodszego czytelnika. Byłem przez to niezbyt skory żeby sięgnąć po jego bardziej opasłe tomiska, wyznając jednak zasadę, że druga szansa pisarzom się należy, koniec końców zdecydowałem się spróbować jego późniejszego dorobku. Cieszy mnie niemiernie, że kolejne podejście okazało się zdecydowanie bardziej udane. Wciąż nie jest to typ książki, którą bym się szczerze zachwycił, jednak całość okazuje się na tyle dobra, że jestem w stanie zrozumieć składane jej wszem i wobec hołdy.

Powieści autora słyną z odmalowanego w niej niezwykłego, ulotnego czaru Barcelony i faktycznie aspekt ten dominował mocno w czasie lektury. W istocie, zagłębiając się w kolejne strony, w gęstniejącej atmosferze zagubionych bibliotek i tajemniczych ksiąg ukrytych na zakurzonych półkach, oczekiwałem wręcz oderwania się od realizmu i pójścia w stronę jakiejś lekkiej fantastyki. Wręcz z zaskoczeniem przyjąłem to, że koniec końców, mimo całego tego wiszącego w powietrzu klimatu, powieść trzyma się jednak twardo i nie ulatuje nigdy w stronę nadnaturalnych wydarzeń. Magia zdaje się jednak istnieć tuż obok, niemalże dobijając się do czytelnika jak zza cienkiej ściany i nagłe pojawienie się prawdziwego ducha czy jakichś niespokojnych wizji, które to gdzie indziej by raziły, tu przyjęłoby się z otwartymi ramionami. Z tej strony plus niewątpliwie się należy.

Problemem - dla mnie - jest jednak tempo wydarzeń i całe to trzymanie w sennym nastroju, który owszem, jest przyjemny, jednak mnie niecierpliwił. Powiem wprost: jest to książka zaprojektowana i napisana po to by delektować się każdą stroną, zatrzymywać się nad pięknie skonstruowanymi, misternymi zdaniami i opisami, pławić się w niedopowiedzianej, nastrojowej atmosferze. Dla osoby, która lubi pędzić, łykając raźnie strona za stroną wszystko to wydaje się wolne. Bardzo, bardzo wolne, powiedziałbym nawet, że mozolne. Tu każdy krok naprzód kosztuje wiele stron i czasu. Miłośników dynamicznych thrillerów czy kryminałów, którzy sycą się kolejnymi zwrotami akcji, postępami w śledztwie lub rozwikłanymi zagadkami oraz starciami z przeciwnościami i przeciwnikami będzie to ślimacze, ślamazarne tempo niezmiennie irytować. Nie pomaga tu też sam główny bohater, osoba dramatycznie bierna, która znalazłszy się w samym środku tajemnicy niewiele jest w stanie zrobić by pchnąć sprawy naprzód i generalnie jedynie snuje się od sceny do sceny, pozwalając by większość prawdy odsłaniali za niego inni. Jak się w finale zdobywa w końcu na cień aktywności jest już zdecydowanie zbyt późno bym go mógł polubić i cenić jako bohatera. W rezultacie jestem z książki zadowolony i nie poskąpię wysokiej oceny, daleki jestem jednak od niemych zachwytów i czuję wyraźnie, że minie masa czasu nim zdobędę się na szturm na kolejne części.

Pierwszym moim zetknięciem z prozą Zafóna była jego debiutancka książka, "Książę mgły", którą uważam, niestety, za bardzo słabą, nawet uwzględniając to, że była ona skierowana do wyraźnie młodszego czytelnika. Byłem przez to niezbyt skory żeby sięgnąć po jego bardziej opasłe tomiska, wyznając jednak zasadę, że druga szansa pisarzom się należy, koniec końców zdecydowałem się...