O ile w poprzednim tomie pisałem, że "nie wierzą, że tak się kończy", to tym razem mogę powiedzieć, że "nie wierzę, że tak się zaczyna".
Nie lubię spoilerować treści przeczytanej książki, ale tym razem się nie da. Osobiście mam mieszane uczucia co do tego tomu. Kirito po wygranej walce z Administrator popada w swego rodzaju katatonię, przez co w Podziemiu znajduje się jedynie ciałem. Brak z nim kontaktu, choć niektórzy udowadniają, że jego wola wciąż znajduje się w tym świecie.
Autor w moim mniemaniu łączy w tomie dwie rozłączne narracje. Jedna to cukierkowa historia opowiadająca o "kształcie duszy" oraz o uzdrawiającej mocy miłości. Z drugiej strony jest brutalny świat Dark Territory, gdzie cesarz na srebrnej tacy pokazuje zamrożoną uciętą głowę skrytobójczyni.
Moim zdaniem, tomy SAO dojrzewają do dorosłego czytelnika, co można zauważyć po coraz większej seksualizacji i ilości rozlanej krwi. Jednak tli się ciągle dziecinne przekonanie, że miłość jest rozwiązaniem każdego problemu.

O ile w poprzednim tomie pisałem, że "nie wierzą, że tak się kończy", to tym razem mogę powiedzieć, że "nie wierzę, że tak się zaczyna".
Nie lubię spoilerować treści przeczytanej książki, ale tym razem się nie da. Osobiście mam mieszane uczucia co do tego tomu. Kirito po wygranej walce z Administrator popada w swego rodzaju katatonię, przez co w Podziemiu znajduje się...