Jak to zwykle bywa z kontynuacjami, druga część opowieści o wirtualnym świecie super realistycznej gry już nie daje takich wrażeń, jak pierwsza (przynajmniej w mojej opinii). Pierwsza część zakończyła się optymalnie - Mika dostała szansę pracy dla potentata gier komputerowych, ale w sferze domysłów pozostał fakt, czy ją podejmie. I takie otwarte zakończenie nadawało całości jakiegoś refleksyjnego wymiaru.

Gdy w drugiej części okazuje się, że bohaterka skorzystała z oferty We Fly High, pod znakiem zapytania staje to, czy dotychczasowe (niekoniecznie pozytywne) doświadczenia czegoś ją nauczyły. Niby podejmuje ponownie współpracę z policją, niby coraz bardziej dostrzega nadużycia, na jakie gra daje przyzwolenie, ale cały czas nie może opowiedzieć się konkretnie po żadnej ze stron. Nawet w przypadku Janka, z którym schodzą się i rozstają - niby go kocha, niby chce go ratować, a działa tak, jakby chciała wszystko zniszczyć. Można tłumaczyć to młodym wiekiem bohaterki, jasne. Ale dla mnie było przede wszystkim irytujące.

Równie nieprzekonujące było dla mnie całe policyjne śledztwo i sceny na Tytanie (nie grał mi ten rzekomy super realizm, w którym faktyczne aspekty warunków na Tytanie tak naprawdę nie były brane pod uwagę). Przez cały czas lektury miałam wrażenie, że autorka dała się ponieść fali powodzenia, jakim cieszyło się "5 sekund do Io" i uznała, że pisanie powieści z wątkami fantastyki to bułka z masłem. Że starczy mieć bujną wyobraźnię. A tu jednak też (może nawet bardziej) trzeba liczyć się z faktami i prawdopodobieństwem...

Martwi mnie zakończenie książki. Znowu otwarte. Czyli możliwe, że pojawi się jeszcze dalszy ciąg...

Jak to zwykle bywa z kontynuacjami, druga część opowieści o wirtualnym świecie super realistycznej gry już nie daje takich wrażeń, jak pierwsza (przynajmniej w mojej opinii). Pierwsza część zakończyła się optymalnie - Mika dostała szansę pracy dla potentata gier komputerowych, ale w sferze domysłów pozostał fakt, czy ją podejmie. I takie otwarte zakończenie nadawało całości...