Kiedy zaczynałam tę książkę byłam bardzo podekscytowana. Oto wpadło mi w ręce dzieło, którym wszyscy się zachwycają. Wielu identyfikuje się z bohaterami, zakreślają zdania, cytują z pamięci. Naprawdę szczerze współczuję tym ludziom.
Zaciekawiła mnie (jak większości) konwencja książki. Jednak przeskakiwanie z jednego rozdziału na drugi, będący na końcu książki, jest na dłuższą metę nieznośny. Na dodatek, te rozdziały 'powtrącane' w fabułę są na tak wysokim poziomie abstrakcji, że trudno zrozumieć choćby jedno zdanie, jego sens. A nie. Trudno zrozumieć nawet pół zdania. Tu nie chodzi o zasób słownictwa, czy upośledzenie literaturoznawcze. Czyta się to to, jak czyjś osobisty pamiętnik, na tematy tylko tej osobie znane.
Debilizm bohaterów, te bzdurne gadki nie wiadomo o czym, odrzucenie 'tradycyjnego' życia na rzecz jego braku i żywieniu się pseudofilozoficznymi konwersacjami przy podłej wódce i yerba mate... Po stokroć żałosne. Motyw z martwym dzieckiem doprowadził mnie do mdłości i obrzydził jeszcze bardziej styl bycia 'bohaterów'.
Nie polecam osobom, które lubią książki, w których jest zachowana fabuła, dialogi i opisy.

P.S.: Gdzie do cholery jest ta zabawna historia, o której mówicie? Jeśli komuś było wesoło czytając o Madze i jej dziwnych kolegach, to gratuluję poczucia humoru.

Kiedy zaczynałam tę książkę byłam bardzo podekscytowana. Oto wpadło mi w ręce dzieło, którym wszyscy się zachwycają. Wielu identyfikuje się z bohaterami, zakreślają zdania, cytują z pamięci. Naprawdę szczerze współczuję tym ludziom.
Zaciekawiła mnie (jak większości) konwencja książki. Jednak przeskakiwanie z jednego rozdziału na drugi, będący na końcu książki, jest na...