Pierwsza książka tej autorki "Kwiat pustyni" bardzo mnie poruszyła. Z tą książką było już inaczej.

Autorka uświadomiła mi jak przez całe swoje życie cierpią fizycznie i psychicznie kobiety obrzezane w dzieciństwie. Nie zdawałam sobie sprawy z ogromu tych cierpień. Jednak pomimo artystyczego zdjęcia na okładce, na którym widać piękną, dumną choć smutną autorkę, mimo wagi opisywanych przez autorkę spraw oraz swoich tajemnic, jakie ujawniła po raz pierwszy - książka nie zachwyciła mnie. Waris Dirie powtarza się, czasami pisze banały i komunały. Dziwiła mnie jej naiwność w oczekiwaniu zmiany postawy swojej matki, kobiety do szpiku kości przesiąkniętej poczuciem konieczności życia wg somalijskiej, muzułmańskiej "tradycji". Drażnił mnie także jej nabożny stosunek do znanych ludzi, bez wzgędu na to, czy byli nimi Michaił Gorbaczow, Lech Wałęsa czy Paulo Coelho. Wierzyła we wszystko, co jej mówili, w ich autokreację.

Jednakże należy pamiętać o tym, że Waris Dirie nie jest pisarką. Pisać i czytać nauczyła się bardzo późno, kiedy pozowlił jej na to los. To była modelka, ambasador ONZ, inicjatorka Fundacji walczącej przeciwko okaleczaniu kobiecych narządów płciowych. Nie pretenduje do miana pisarki. Książki służą celom Fundacji. I właśnie dlatego, że autorka ma szczytny cel nie potępię tej pozycji wydawniczej, choć nie jest to literatura wysokich lotów. Warto przeczytać tę książkę po to, by poprzeć słuszną ideę Fundacji Waris Dirie.

Pierwsza książka tej autorki "Kwiat pustyni" bardzo mnie poruszyła. Z tą książką było już inaczej.

Autorka uświadomiła mi jak przez całe swoje życie cierpią fizycznie i psychicznie kobiety obrzezane w dzieciństwie. Nie zdawałam sobie sprawy z ogromu tych cierpień. Jednak pomimo artystyczego zdjęcia na okładce, na którym widać piękną, dumną choć smutną autorkę, mimo wagi...