"Pomyślcie o wszystkim, przez co przeszliśmy (...)Nie da się wymazać tego, co się tutaj stało (...) Za dużo duchów, za dużo wspomnień" (str. 473)

Jest to historia rodziny Autorki, która ocalała z Holocaustu. Ogrom solidnej pracy wykonała Autorka opierając swoją powieść na ustnych przekazach członków rodziny, wspomnień znajomych i przyjaciół, studiując dokumenty, materiały źródłowe z tamtych czasów lub opisujących je.
Spokojne, szczęśliwe życie żydowskich rodzin zostaje zburzone we wrześniu 1939, kiedy do Radomia wkraczają żołnierze Wehrmachtu i zaczyna się ich gehenna.Z 30 tysięcy Żydów zamieszkujących to miasto ocalała garstka.
Ból z jakim trzeba się uporać, gdy się jest zmuszonym opuścić dom, w którym przeżyło się większość życia, nagromadziło się wiele pamiątek i wspomnień.
W 1941 roku ludność żydowska zostaje zamknięta w dwóch gettach, a Wehrmacht zostaje zastąpiony przez oddziały SS, co znacznie pogorszyło sytuację Żydów.
Kto z nich ma dokumenty potwierdzające zdolność do pracy, zostaje, reszta jest deportowana.
Różne drogi wybierane przez naszych bohaterów, by ocalić życie swoje i najbliższych. Jedni mieli więcej szczęścia , inni mniej lądując na Syberii. Różny okupant i różne miejsca pobytów, często wiązało się to z rozstaniem z rodziną.Droga do upragnionej wolności jest bardzo wyboista i niejednokrotnie okupiona śmiercią, lecz zawsze towarzyszy im tęsknota za najbliższymi.
Szczęśliwe spotkania i bolesne rozstania trwające wiele lat.
Świadomość, z jaką muszą żyć nie znając losów swoich najbliższych. Trudna rola samotnej matki, która zrobi wszystko, by ocalić swoje dziecko,
które jest świadkiem bestialstwa i okrucieństwa okupantów.
W tych trudnych chwilach wspomnienia domu rodzinnego ,jego ciepła i miłości pozwala przetrwać.
Zakończenie wojny jest z jednej strony radosnym momentem, lecz z drugiej tragicznym, bo ma się świadomość ile niewinnych istot ludzkich pochłonęła, a także wielką niewiadomą, co przyniesie przyszłość.
Nasi bohaterowie nie spoczęli na laurach, kontynuują niebezpieczną wędrówkę do miejsca, gdzie w końcu będą bezpieczni i zaznają szczęści i spokoju.
Przeszli przez piekło, lecz przetrwali, co milionom innych się nie udało.
"My nie powinniśmy byli przeżyć. Przynajmniej nie tak wielu z nas". (str.545)

"Pomyślcie o wszystkim, przez co przeszliśmy (...)Nie da się wymazać tego, co się tutaj stało (...) Za dużo duchów, za dużo wspomnień" (str. 473)

Jest to historia rodziny Autorki, która ocalała z Holocaustu. Ogrom solidnej pracy wykonała Autorka opierając swoją powieść na ustnych przekazach członków rodziny, wspomnień znajomych i przyjaciół, studiując dokumenty, materiały...