Książka Hesslera przybliża nam współczesne Państwo Środka bardzo uczciwie i dosyć rzetelnie. Amerykanin spędził wiele lat na chińskiej prowincji i w pekińskiej aglomeracji, sporo podróżował po kraju, dobrze zna tamtejsze realia, a dysponuje tą przewagą nad większością zachodnich dziennikarzy, że biegle mówi w dialekcie mandaryńskim – zatem dostarcza bardzo wnikliwego świadectwa. Pozwala mu to na dogłębne obserwację, swobodną interakcję i upraszcza przełamywanie barier poznawczych. Autor odnosi się do Chińczyków z dużą sympatią i zrozumieniem. Dzięki posadzie wioskowego nauczyciela, a później pekińskiego korespondenta – zyskuje unikalne doświadczenia i kontakty, a co za tym idzie możliwość obserwacji szeregu spraw od wewnątrz, takimi jakie one są w istocie. Jest to też świetny materiał wyjściowy do dalszej pracy dziennikarskiej. Pisze bardzo przystępnie, z humorem, niekiedy bawiąc się językiem. Jest to rzecz warta przeczytania, która pomaga zrozumieć mentalność XXI-wiecznych Chińczyków, ludzi którzy nie mieli łatwej historii.
O czym traktuje książka którą Hessler pisał w latach 1999-2004, wyjaśnia już we wstępie pod tytułem Nota od Autora: „Chciałem ukazać kilka postaci na tle wydarzeń tego okresu, utrwalić jak kształtowało się ich życie w zmieniającym się świecie”, dodatkowo w rozdziałach zatytułowanych Artefakty skupia się na przedmiotach i związanych z nimi wydarzeniach, losach mieszkańców Państwa Środka, które „odzwierciedlają głębszy sens czasu, a także to, jak ludzie próbują zrozumieć przeszłość” – tworzy to integralną całość. Te postaci to przedstawicieli młodszej i starszej generacji obywateli ChRL, na których życie miały wpływ poszczególne etapy politycznej rzeczywistości XX-wiecznych wydarzeń: od chaosu wojny domowej, poprzez rewolucję, okresy prześladowań inspirowane przez Mao i reformy gospodarcze Deng Xiaopinga.

Publikacja skierowana jest do odbiorcy amerykańskiego, ale jest to na tyle marginalne w języku narracji iż nijak nie przeszkadza w lekturze.
W książce nie ma wielu literówek i błędów w konstrukcji zdań – ale zdarzają się. Zwłaszcza te drugie szkodzą z grubsza ładnemu przekładowi (chodzi głównie o błędne odmiany). Jest kilka fragmentów w tekście kiedy czytelnik może czuć się nieco zagubiony – nie wiem czy to wina tłumacza, autora czy mojego wątłego umysłu, ale np. ciężko mi zrozumieć jak wyglądało ryzykowne ujęcie filmowe opisane na stronie 336; zaś kilkanaście stron wcześniej (317) stoi: „Scenę zawalenia się wież poprzedzało krótkie ujęcie z Godzilli, w której olbrzymia małpa niszczyła Manhattan.” – czy chodziło o King Konga? (Moje wydanie pochodzi z 2009, wyszło nakładem Świata Książki).
Tłumaczka (Anna Katarzyna Maleszko) rezygnuje z oficjalnej transkrypcji mandaryńskiego na rzecz dobrze upowszechnionych w Polsce nazw miejscowych, takich jak Pekin, Szanghaj czy Nankin – co jest dobrym krokiem – ale Sichuan zostawia już tak jak jest w angielskim oryginale, choć więc w tekście ani razu nie pojawia się Syczuan, mamy syczuański, syczuańska i inne warianty odmiany. Trochę to niekonsekwentne.

Książka Hesslera przybliża nam współczesne Państwo Środka bardzo uczciwie i dosyć rzetelnie. Amerykanin spędził wiele lat na chińskiej prowincji i w pekińskiej aglomeracji, sporo podróżował po kraju, dobrze zna tamtejsze realia, a dysponuje tą przewagą nad większością zachodnich dziennikarzy, że biegle mówi w dialekcie mandaryńskim – zatem dostarcza bardzo wnikliwego...