„Cień wiatru” przeczytałam dość dawno, lecz mimo tego zażyczyłam jej sobie pod choinkę. Pragnęłam jeszcze raz odwiedzić Cmentarz Zapomnianych Książek i Mglistego Anioła, jeszcze raz poczuć niezwykły klimat Barcelony. I warto było.

Na początku odczułam taką eteryczną atmosferę, emanującą kurzem, bielą, arystokracją. To właśnie wtedy poznajemy Daniela i obserwujemy jego uczucie do Klary, która przypominała mi kruchą, porcelanową laleczkę. A potem rozpoczyna się poszukiwanie Caraxa i akcja zaczyna nabierać tempa. Oprócz tego pojawia się wątek miłości Beatriz i Daniela. Siostra Tomasa z niewyjaśnionych powodów kojarzyła mi się z dziwką, może ze względu na jej pończochy i makijaż.

Momentami - dobra, niemal na każdej stronie - zaskakiwała mnie wyobraźnia autora. Czytałam historię Mariseli i omal mi gały z orbit nie wyskoczyły, ale szybko, jak na mój świetny refleks przystało, wsadziłam je z powrotem do oczodołów. No i miłość Juliana i Penelope, tak tragiczna, a zarazem piękna. Wiele rzeczy w tej książce skłoniło mnie do refleksji. Najwięcej czasu poświęciłam na rozmyślanie o inspektorze Fumero (przypominał mi nieco kapitana z filmu „Labirynt fauna”), zgłębiałam jego zachowanie i jego pełne upokorzeń dzieciństwo.

A właśnie, skoro już mowa o bohaterach, to z całego serca pokochałam Nurię Monfort. W mojej wyobraźni jawiła się jako piękna aktorka z czarno-białych filmów (bardzo podobna do Audrey Hepburn), z papierosem w dłoni i smutnym uśmiechem. Łzy spływały mi po policzkach podczas lektury ostatniej strony jej zapisków. Bo czyż ona swojego życia nie przegrała...?

Kocham tę powieść, za emocje, jakie u mnie wyzwoliła. Za atmosferę, za chwile dreszczyku, za łzy, za genialnych bohaterów, za wszystko. I chciałabym podziękować autorowi za tę przepiękną książkę.

„Cień wiatru” przeczytałam dość dawno, lecz mimo tego zażyczyłam jej sobie pod choinkę. Pragnęłam jeszcze raz odwiedzić Cmentarz Zapomnianych Książek i Mglistego Anioła, jeszcze raz poczuć niezwykły klimat Barcelony. I warto było.

Na początku odczułam taką eteryczną atmosferę, emanującą kurzem, bielą, arystokracją. To właśnie wtedy poznajemy Daniela i obserwujemy jego...