Podręcznik akademicki. Pełen niestety oczywistych twierdzeń, momentami odrealniony. Chciałabym, aby starość wyglądała tak jak w tej książce. Niestety praktyka pracy z takimi osobami pokazuje inaczej. Tego mi zabrakło. Tej ciemnej strony medalu i ku przejściu na stronę jaśniejszą. Rozumiem, iż nie jest to pozycja dla praktyków, ale to jest jednak psychologia. Pamiętajmy, że jesteśmy ludźmi dla ludzi. I kiedy nasze badania i teorie zaczynają odbiegać od rzeczywistości powinniśmy zastanowić się nad sensownością naszych poczynań. Szczęśliwej starości nie musimy pomagać. Pamiętajmy, że psychologowie pracują przede wszystkim z problemami, deficytami i zaburzeniami. I może warto by było poruszyć ten aspekt głębiej we wprowadzeniu do psychologii opisywanego okresu życia.

PS To książka psychologiczna, nie religijna. Nie rozumiem zatem mnogości nawiązań do jedynej słusznej religii i wielkiego autorytetu - naszego papieża polaka. Co go łączy z tym tematem? Że był w tej grupie wiekowej? Że do niej nawiązywał w swoich pismach? Mamy naprawdę dużo psychologów o podobnym doświadczeniu zajmujących się zawodowo tym tematem. Uważam, że jest to wysoce nieprofesjonalne i niestosowne, a może wręcz dyskryminujące. Pamiętajmy, że jest wielu psychologów i osób starszych nie będących katolikami. Szanujmy to, i jak mówi książka szanujmy siebie nawzajem (nie byłoby we mnie może tyle złości w tym temacie gdyby nie podkreślanie iż jest to pozycja naukowa oraz to że została wydana przez wydawnictwo NAUKOWE PWN).

Podręcznik akademicki. Pełen niestety oczywistych twierdzeń, momentami odrealniony. Chciałabym, aby starość wyglądała tak jak w tej książce. Niestety praktyka pracy z takimi osobami pokazuje inaczej. Tego mi zabrakło. Tej ciemnej strony medalu i ku przejściu na stronę jaśniejszą. Rozumiem, iż nie jest to pozycja dla praktyków, ale to jest jednak psychologia. Pamiętajmy, że...

Książka wpadła mi w ręce przypadkiem, gdy szukałem materiałów na seminarium dotyczącego starzenia się. Pozycja wydana w 2012 roku dobrze broni się swoją aktualnością i zakresem merytorycznym, prezentując wyniki najnowszych badań oraz ukazując starość i proces starzenia się człowieka całościowo, nie unikając polemiki na temat znaczenia religii czy utraty osób bliskich. Książka ta jest dobrym punktem wyjście do dalszych poszukiwań. Bardzo bogata bibliografia pozwala na dobrze ukierunkowaną pracę. Zainteresowany student psychologii, pedagogiki, medycyny zapewne doceni klarowny przekaz treści oraz przejrzystość metodologiczną autorki. Wydaje się natomiast, że to, co najcenniejsze dla profesjonalistów pracujących z osobami starszymi to części książki poświęcone człowiekowi staremu w rodzinie, doświadczaniu przez niego starości w kontekście społecznym oraz egzystencjalny wymiar starzenia się. Rozdziały te pozwalają z dystansem spojrzeć na proces starzenia się człowieka i podjąć refleksję nad własnym doświadczeniem poprzez pryzmat wyników aktualnych badań, co może przekładać się na bardziej efektywną pracę z ludźmi w podeszłym wieku. Książka Stanisławy Seuden jest rzetelnym kompendium na temat starzenia się i starości, zwraca uwagę na możliwości i potencjał człowieka w podeszłym wieku, a więc na te aspekty funkcjonowania ludzi starszych, które często są pomijane przez negatywny stereotyp zniedołężniałego człowieka okresu późnej dorosłości. Pozycja warta uwagi!

Książka wpadła mi w ręce przypadkiem, gdy szukałem materiałów na seminarium dotyczącego starzenia się. Pozycja wydana w 2012 roku dobrze broni się swoją aktualnością i zakresem merytorycznym, prezentując wyniki najnowszych badań oraz ukazując starość i proces starzenia się człowieka całościowo, nie unikając polemiki na temat znaczenia religii czy utraty osób bliskich....