Fajnie mroczne.

Fajnie mroczne.

Druga tom podobał mi się nieco bardziej niż pierwszy. Generalnie jest w porządku, natomiast bez zachwytów. Fabuła dobrze opowiedziana, ale dość prosta i przewidywalna. Jest kilka ciekawych pytań, na które odpowiedź pewnie będzie w kolejnych tomach, natomiast jeśli ktoś oczekuje rozbudowanej intrygi czy zaskakujących twistów to tu ich nie znajdzie. Czuć że jest tu niewykorzystany potencjał. Hrabstwo Harrow to też bardziej opowieść z elementami grozy niż prawdziwy horror, nie sądzę żeby kogoś ten komiks faktycznie przeraził czy zaniepokoił. Można z przyjemnością przeczytać (zwłaszcza jeśli kogoś urzeknie strona graficzna),ale nie jest to żaden "must have" dla fanów komiksu/horroru.

Druga tom podobał mi się nieco bardziej niż pierwszy. Generalnie jest w porządku, natomiast bez zachwytów. Fabuła dobrze opowiedziana, ale dość prosta i przewidywalna. Jest kilka ciekawych pytań, na które odpowiedź pewnie będzie w kolejnych tomach, natomiast jeśli ktoś oczekuje rozbudowanej intrygi czy zaskakujących twistów to tu ich nie znajdzie. Czuć że jest tu...

Pierwszy tom świetnie naświetlił świat przedstawiony i mógłby być zamkniętą historią z zaskakującym finałem. Jednakże ostatnie strony wprowadziły dosyć zagadkowy element, który wymagał rozwinięcia. Czy ten wątek będzie równie interesujący co tajemnice z pierwszego tomu?

Emma stara się odnaleźć w nowej roli jaką musi pełnić w hrabstwie Harrow. Jednakże pewnego dnia do miasteczka przyjeżdża dziewczyna, która wygląda identycznie jak Emmy. Czy będzie to nowy sprzymierzeniec czy też wróg?

Tajemnica tożsamości nowej postaci zostaje szybko ujawniona, więc nie jest to główna zagadka tomu. Początkowo podobało mi się jak układają się relacje nowej postaci z Emmą. Wyraźnie stara się pokazać bohaterce inne podejście do życia, z którego według niej trzeba czerpać garściami. Przy tym też dziewczyna jest bardziej utalentowana niż Emma, ale ma mniej skrupułów. Łatwiej jej się dogadać z mieszkańcami lasów. Trochę nie podobało mi się w jakim kierunku w pewnym momencie zaczyna być prowadzona ta postać. Staje się przez to dosyć jednowymiarowa. Mimo wszystko jednak koniec jej wątku jest naprawdę przerażający.

Podobało mi się, że w dalszym ciągu rozbudowywany jest tu świat przedstawiony. Pojawiają się nowe nadnaturalne istoty, które nie są przyjazne Emmie. Przy tym też okazuje się, że niektóre stwory mają trochę inną motywację niż można się było spodziewać.

Warto też zwrócić uwagę, że Emma jest inną postacią niż w pierwszym tomie. Jest już trochę bardziej pewna siebie i zaczyna pełnić istotną rolę w społeczności. Przy tym jednak dalej wszystkiego się uczy i stara się przy tym zachować swoje dotychczasowe zasady moralne.

Rysunki Tylera Crooka dalej robią wrażenie. Dzięki pastelowym kolorom udaje mu się jednocześnie pokazać kontrast między pozornie idyllicznym miasteczkiem, a mrocznym lasem. Poza tym w przypadku dwóch identycznych bohaterek można poznać która jest która dzięki różnicy w ruchach czy mimice twarzy.

Ten tom jest całkiem udany, ale fabuła jest dosyć przewidywalna. Liczyłem, że nowa bohaterka zostanie bardziej pomysłowo poprowadzona. Trochę szkoda.

Pierwszy tom świetnie naświetlił świat przedstawiony i mógłby być zamkniętą historią z zaskakującym finałem. Jednakże ostatnie strony wprowadziły dosyć zagadkowy element, który wymagał rozwinięcia. Czy ten wątek będzie równie interesujący co tajemnice z pierwszego tomu?

Emma stara się odnaleźć w nowej roli jaką musi pełnić w hrabstwie Harrow. Jednakże pewnego dnia do...

Emma stara się zakceptować to czym/kim jest. Następczynią Hester Beck, a co za tym idzie jest odpowiedzialna za duchy, które stworzyła Beck. Z drugiej strony są ludzie. Jak tylko może to pomaga mieszkańcom miasteczka w rozwiązywaniu problemów. Czasem kogoś uleczy, a czasem porozmawia z innymi stworami.. Czasem wystarczy zrozumieć... Niektórzy proszą ją o mniej miłe rzeczy.. Ludzie lubią się ranić wzajemnie...


https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2639-siostry-cullen-bunn-tyler-crook

Emma stara się zakceptować to czym/kim jest. Następczynią Hester Beck, a co za tym idzie jest odpowiedzialna za duchy, które stworzyła Beck. Z drugiej strony są ludzie. Jak tylko może to pomaga mieszkańcom miasteczka w rozwiązywaniu problemów. Czasem kogoś uleczy, a czasem porozmawia z innymi stworami.. Czasem wystarczy zrozumieć... Niektórzy proszą ją o mniej miłe rzeczy.....

Na razie przeczytałem tomy 1-3 i pomijając jedna historię z 3ego z innym stylem graficznym bardzo mi się podoba. Klimat dziczy i miasteczka w lasach, z wiedźmami, duchami, upiorami, wszystko w latach 30(?),szczegółowo narysowane...
Polecam!

Na razie przeczytałem tomy 1-3 i pomijając jedna historię z 3ego z innym stylem graficznym bardzo mi się podoba. Klimat dziczy i miasteczka w lasach, z wiedźmami, duchami, upiorami, wszystko w latach 30(?),szczegółowo narysowane...
Polecam!

Miejsce niepokojące i straszne, ale także – dzięki akwarelowym rysunkom Tylera Crooka – niezwykle urokliwe. Z przyjemnością odwiedziłam je ponownie.

W hrabstwie Harrow duchy są wszędzie, a Emma jest jednym z nich. Mieszkańcy zaakceptowali jej obecność i kruchą równowagę, którą pomogła zapewnić, pełniąc rolę mediatorki pomiędzy ludźmi a nienaturalnymi lokatorami pozornie sielankowej okolicy. Nie wszyscy przychodzący po pomoc mają jednak czyste intencje. Niektórzy chcieliby wykorzystać mroczną stronę Emmy do niecnych celów i nie potrafią pogodzić się ze zdecydowaną odmową… Niektóre potwory chciałyby być wolne i nie są zadowolone z ograniczeń, sprzecznych z ich mroczną naturą… Nad hrabstwem Harrow zbiera się burza. A wraz z burzą przybywa nieoczekiwany gość.
(...)
W „Hrabstwie Harrow” najbardziej urzeka mnie wyjątkowy klimat, stworzony przez niezwykłe, akwarelowe ilustracje Tylera Crooka. Nie wyobrażam sobie lepszej oprawy dla tej mrocznej, nieśpiesznie snutej przez Cullena Bunna historii. „Hrabstwo Harrow” kryje w sobie wiele tajemnic, a ich odkrywaniu towarzyszy dreszczyk emocji, spotęgowany przez nastrojowe, miękkie akwarele – ich przygaszoną kolorystykę i niepokojącą kreskę. Z pewnością nie jest to moja ostatnia wizyta w tym miejscu.
Cała recenzja opublikowana ba blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2019/01/27/powrot-do-harrow-county/

Miejsce niepokojące i straszne, ale także – dzięki akwarelowym rysunkom Tylera Crooka – niezwykle urokliwe. Z przyjemnością odwiedziłam je ponownie.

W hrabstwie Harrow duchy są wszędzie, a Emma jest jednym z nich. Mieszkańcy zaakceptowali jej obecność i kruchą równowagę, którą pomogła zapewnić, pełniąc rolę mediatorki pomiędzy ludźmi a nienaturalnymi lokatorami pozornie...

Fabularnie dałbym być może "tylko" siedem. Ten scenarzysta nie ma tego polotu co Rucka czy Aaron. Ale nie można nie zauważyć, iż w dobie kolorowania komputerowego rysownikowi Tylerowi Crookowi chce się robić wszystko ręcznie, czyli mówiąc kolokwialnie naparzać akwarelkami. Szacun na komiksowej dzielni. Nagroda imienia Asterixa za chęci i +1 ode mnie.

Fabularnie dałbym być może "tylko" siedem. Ten scenarzysta nie ma tego polotu co Rucka czy Aaron. Ale nie można nie zauważyć, iż w dobie kolorowania komputerowego rysownikowi Tylerowi Crookowi chce się robić wszystko ręcznie, czyli mówiąc kolokwialnie naparzać akwarelkami. Szacun na komiksowej dzielni. Nagroda imienia Asterixa za chęci i +1 ode mnie.

„Hrabstwo Harrow” to jeden z tych tytułów, które pod koniec zeszłego roku zapoczątkowały dwie nowe serie grozy w wydawnictwie Mucha Comics. Pierwszy tom opowieści Cullena Bunna charakteryzował się przede wszystkim baśniowym klimatem, było w nim mało strachu jako takiego, za to całość czarowała tajemniczym, nieco onirycznym nastrojem. Nadszedł w końcu czas, by poznać dalsze perypetie Emmy Rose i dowiedzieć się, czy poradzi sobie z brzemieniem przeszłości.

Emmy stała się w swojej rodzinnej miejscowości kimś na kształt wiejskiej wiedzącej. Ludzie przychodzą do niej po porady, chcą jej pomocy w rozwiązywaniu różnych, codziennych problemów. Dziewczyna zazwyczaj nie odmawia wsparcia, jednak nie chce robić niczego, co mogłoby kogoś skrzywdzić. To poniekąd opór przed dziedzictwem Hester Beck, wiedźmy, od której Emmy pochodzi. Przeszłość nie chce jednak dać za wygraną – pewnego dnia w hrabstwie pojawia się siostra głównej bohaterki. Kammi, bo tak ma na imię, jest jednak zupełnie inna pod względem charakteru, a cel jej przyjazdu pozostaje wyjątkowo niejasny.

Pomysł scenarzysty na drugi tom „Hrabstwa Harrow” zasadza się w znacznej mierze na zobrazowaniu kontrastu charakterologicznego między Emmy a Kammi, a porównanie obu bohaterek wychodzi całkiem ciekawie. Obie dziewczyny są świadome swojego pochodzenia i idącej za nim potęgi. Emmy wykorzystuje moc do pomagania ludziom i chce też wierzyć, że może żyć w spokoju tam, gdzie się wychowała, otoczona przez osoby, które zna od dziecka. Jej siostra ma z kolei o wiele większe ambicje. Odziedziczona moc to dla niej narzędzie, dzięki któremu może wywierać wpływ na otoczenie i nagiąć je do wykonywania własnej woli. Wie, jaką potęgą dysponuje i dąży do tego, by jeszcze powiększyć jej zasięg. W jej działaniach nie ma nic altruistycznego, a ludzi traktuje instrumentalnie.

Na łamach „Sióstr” ponownie występuje wiele potworów i monstrów, jednak nie przekłada się to na namacalną grozę. Scenarzysta nie ma chyba ambicji straszyć, chce jedynie pokazać, jakie niesamowitości mogą kryć się na amerykańskiej prowincji. Nie mam wątpliwości, że ten manewr może zniechęcić część czytelników, pierwszy tom momentami sugerował, że w dalszej fazie opowieści znajdzie się nieco więcej horroru sensu stricte, ostatecznie jednak twórcy poszli w inną, bardziej baśniową stronę.

Pewnym problemem „Hrabstwa Harrow” jest brak interesujących postaci drugoplanowych. W zawartym na końcu tomu szkicowniku Bunn mówi o kilku innych bohaterach, ale słowa nie przekładają się na to, co mamy okazję przeczytać na kartach albumu. Intrygują właściwie tylko Emmy i Kammi, a reszta zostaje potraktowana wybitnie po macoszemu. Szkoda, bo niektórzy bohaterowie mieli potencjał, by wycisnąć z nich coś więcej. Taką postacią wydaje się na przykład lokaj Kammi, jego przywiązanie do pani było świetnym materiałem na kilkustronicową dygresję, co do takiego stanu rzeczy doprowadziło. Swoje trzy grosze mógł wtrącić również ojciec Emmy, jednak po ciekawym występie w pierwszym tomie tu jest jedynie wypełniaczem.

Bardzo dobre wrażenie sprawiają po raz kolejny ilustracje. Tyler Crook kontynuuje to, co zapoczątkował w „Niezliczonych duchach”. Artysta doskonale czuje się w oddawaniu życia na prowincji, a gdy nadchodzi czas na pokazanie czegoś bardziej niesamowitego, jest chyba jeszcze lepiej. Wizualizacja zamieszkujących leśne ostępy stworów jest niezwykle sugestywna, projekty robią duże wrażenie i są bardzo plastyczne. Temu klimatowi sprzyja po raz kolejny wypełnienie prac akwarelami. Taka twórcza decyzja to najlepsze, co mogło spotkać „Hrabstwo Harrow”, bo dzięki temu ów nastrój tajemnicy utrzymuje się praktycznie w całym albumie.

Druga odsłona „Hrabstwa Harrow” robi nieco mniejsze wrażenie niż tom inauguracyjny. Opowiedziana tu historia jest w zasadzie stosunkowo prosta i raczej nie zaskoczy nikogo swoim przebiegiem. Poza tym nie otrzymujemy tu niczego więcej niż za pierwszym razem – nie musi to jednak być wcale wadą, ale w takim przypadku czytelnik powinien nastawić się, że jeśli chodzi o horror, to w „Siostrach” dostanie jedynie jego namiastkę, która może i będzie piękna wizualnie, ale na pewno nie wywoła dreszczu strachu. Mimo pewnych braków całość nadal czyta się nieźle, a zważywszy na to, że seria wydawana jest do dziś, być może istnieje szansa, że fabuła potoczy się w jakimś nieoczekiwanym kierunku. Osobiście nie obraziłbym się, gdyby faktycznie tak się stało.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2017/07/hrabstwo-harrow-tom-2-siostry-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/12359

„Hrabstwo Harrow” to jeden z tych tytułów, które pod koniec zeszłego roku zapoczątkowały dwie nowe serie grozy w wydawnictwie Mucha Comics. Pierwszy tom opowieści Cullena Bunna charakteryzował się przede wszystkim baśniowym klimatem, było w nim mało strachu jako takiego, za to całość czarowała tajemniczym, nieco onirycznym nastrojem. Nadszedł w końcu czas, by poznać dalsze...

Pierwszy tom mnie porwał, zachwycił, oczarował. I w sumie trochę szkoda, że na pierwszym tomie się nie skończyło. Dwójkę, mam wrażenie, napisano podług baardzo często eksploatowanego w popkulturze schematu (vide Nurarihyon no Mago, ostatnie tomy Fablesów, i inne takie),a na domiar złego cała akcja została przez scenarzystę mocno przyspieszona, byle tylko zamknąć arc w czterech zeszytach. Ten pośpiech widać i w rezultacie brak w tym wszystkim jakichś emocji, brak rozterek, brak prawdy psychologicznej; brak też - niestety - rozwoju postaci. Emmy przestaje być wiarygodną bohaterką, której chce się kibicować, a zaczyna być po prostu narzędziem do popychania fabuły. Nie fajnie, nie fajnie. Ale dla oprawy graficznej, projektów potworków i tej wprawnej powieściowej narracji - warto. Mam tylko nadzieję, że kolejny tom będzie lepszy.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Pierwszy tom mnie porwał, zachwycił, oczarował. I w sumie trochę szkoda, że na pierwszym tomie się nie skończyło. Dwójkę, mam wrażenie, napisano podług baardzo często eksploatowanego w popkulturze schematu (vide Nurarihyon no Mago, ostatnie tomy Fablesów, i inne takie),a na domiar złego cała akcja została przez scenarzystę mocno przyspieszona, byle tylko zamknąć arc w...